Doubles vies

Genre: Praatfilm | Duur: 1u48 | 2018 | Release: 6 Februari 2019 | Land: Frankrijk | Regie: Olivier Assayas | Cast: Juliette Binoche, Guillaume Canet, Vincent Macaigne, Christa Théret, Nora Hamzawi

Op basis van de vorige film van Olivier Assayas, het atmosferische Personal Shopper, hadden we zekere verwachtingen van een cineast die voordien nooit echt verraste. Doubles vie blijkt zich echter al na vijf minuten nadrukkelijk als een plotloze praatfilm te manifesteren die weliswaar rond een zeker thema draait, maar daar helaas niet meer dan wat gedachten rond opwerpt. 

We maken kennis met een handvol personages uit de schrijvers- en uitgeverswereld. Scène na scène wisselen ze ideeën uit rond de staat van het uitgeverschap, de toekomst van het gedrukte woord en de democratisering van het internet. Het zijn voldane figuren die met kennis van zaken discussiëren maar hun opwerpingen maken bitter weinig los. Ja, er is een spanningsveld gegroeid tussen het ouderwetse boek en het gedigitaliseerde equivalent. Maar wie voelt zich betrokken bij deze tweespalt, op mensen uit de branche zelf na dan? Het is een vraagteken in welke mate de regisseur verwacht dat een doorsnee filmfanaat geboeid wordt door de didactische aanpak van het onderwerp. 

Er worden nog enkele narratieve pionnen uitgezet rond autofictie, het commercialiseren van literatuur, het bevrijdend effect van digitalisering en het dwangmatig consumeren van cultuur, maar die blijven eigenlijk onaangeraard op het spelbord staan, al hebben ze potentieel en durven we aannemen dat Assayas visionair mag genoemd worden. Om ergens toch een plot te weven rond de talloze praatscènes, zijn de personages elkaar volop ontrouw, maar in intellectuele middens doet men daar blijkbaar niet moeilijk over, zoals je bij een diner ook niet aan tafel gaat zitten maar aanstellerig op een stoel zit met je bord in de handen. Wat een stelletje blaaskaken. 

Doubles vies wordt een spitse zedenkomedie genoemd, een doordachte invraagstelling van menselijke relaties en technologische kwesties. Maar zelfs met alle voorgenomen sympathie en interesse kon dit onaangename volkje met zijn futiele problemen ons niet bekoren. Wanneer de vier protagonisten bij een zoveelste onderonsje, de suggestie doen dat Juliiette Binoche misschien het volgende audioboek kan inlezen, valt de film helemaal door de mand: dit is het soort cinema dat zichzelf slim vindt, voor mensen die zichzelf slim vinden. Wij houden het bij een pretentieuze kletsprent.