Aquaman

Superheldenflms? Meestal saai. DC Comics-verfilmingen? Tja, niet altijd een succes. James Wan? Mwa. Jason Momoa? Euh... nee. En toch zijn we Aquaman binnen gestapt met de volle bereidheid ondergedompeld te worden in een spectaculair avontuur en verwachtten we echt niet meer dan wat hapklaar entertainment. Maar zelfs met die welwillendheid wist niet één minuut van deze overdadige film voor aanvaardbaar amusement te zorgen. Wat. Een. Shitfilm.

De potsierlijk eenvoudige plot - weliswaar nodeloos ingewikkeld gebracht, met tal van uitleggerige tussenkomsten - mocht het gerust bij een basaal uitgangspunt houden, maar de infantiele uitwerking drukt ons iets te nadrukkelijk met de neus op de feiten: dit is cinema voor kinderen, voor onderontwikkelde volwassenen en minderbegaafden. Het verhaal dat draait om superheld Arthur, de zoon van een gewone vuurtorenwachter en Atlanna, de koningin van de zee, die zich ongewild in een strijd om de heerschappij over de zeevolkeren bevindt, laat je meer dan twee uitputtende uren naar een berekende afwisseling kijken van actie en dialoog, waarbij elke wending lijkt geïmproviseerd te zijn door kinderen in een rollenspel. Dat deze prent, in tegenstelling tot The Dark Knight, Man of Steel of Suicide Squad, niet voor de geladen ernst gaat, is een verdedigbaar uitgangspunt, maar Aquaman voelt elk moment zo futiel aan dat je snakt naar minstens één verwijzing of gebeurtenis die net iets meer diepgang heeft dan een tafelblad. Of anders toch een grap of zo? En wat is dat acteerwerk slecht!

Een shitfilm voor onderontwikkelden

Hier en daar zorgen de perikelen van de nogal karakterloze held voor een potentieel aardig momentje, maar dan zijn het wel weer de enerverend slechte cgi en de rondtollende camera's die, in combinatie met VEEL LAWAAI voor uitputtende cinema zorgen. Alles aan dit spektakel mikt op bombast en lijkt zo ontzield, van de routineuze gevechten die uit een computergame lijken te komen tot de griezelig digitaal bewerkte gezichten van de acteurs, dat je als kijker gewoonweg niets voelt. Je staart, je zintuigen worden geprikkeld en je raakt stilaan in de waan dat dit is wat een popcornfilm hoort te zijn. Zo moet een lobotomie aanvoelen. Maar dan heel langzaam uitgevoerd.

Aquaman lokt volle zalen en wordt hier en daar zelfs goed onthaald, en niet eens alleen in de Amerikaanse pers. Hadden al die mensen stront in de ogen en water in hun hoofd? Denk er gerust het uwe van, maar tegenspraak zal niet helpen: dit is rotzooi.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de