Widows

Ocean's 8 is lichtjes geruisloos voorbijgegaan, maar dat wil niet zeggen dat de vrouwelijke heistmovie afgeschreven moet worden. Widows toont ons een andere aanpak. De film waarmee Steve McQueen 12 Years a Slave opvolgt is immers geen luchtige popcornprent waarbij elk personage handig over een eigen vaardigheid beschikt en het voorbereiden van een overval op het plannen van een trouwfeest lijkt. Dit actiedrama zoekt het op rauwer en intenser terrein en slaagt er in een even tragische als entertainende thriller te zijn die verrassend complexe personages opvoert.

De vrouwen die hier het heft in handen nemen, hebben bijna allemaal hun man verloren bij een foutgelopen overval. Naast het immense verdriet krijgen ze ook te kampen met financiële problemen. De doortastende Veronica vindt in de spullen van haar man de plannen voor een volgende overval en beseft dat er geen andere optie is dan zelf deze slag te slaan.

Widows draait niet om weerloze dametjes die noodgedwongen 'madammen met pit' worden om dan zusterlijk kirrend een juwelenroof te plegen. De protagonisten zijn geharde vrouwen die zich altijd al verzet hebben tegen een slachtofferrol, maar niet om dat ene obstakel heen kunnen: de man. Het uitgangspunt is echter niet het stereotiepe 'en nu is het genoeg!': helaas blijkt de huftermaatschappij de trigger te zijn die deze vrouwen de misdaad in jaagt. De mannelijke personages zijn haast allemaal uit op eigen gewin, dominant, moreel verwerpelijk, emotieloos.

McQueen en co-secenariste Gillian Flynn (Gone Girl) zoeken dus naar interessante nieuwe tegenstellingen. Enerzijds lijkt de vrouwelijkheid van de figuren er niet toe te doen - het zijn geen vrouwen, maar personages -, anderzijds is hun aard ook door de natuur bepaald. Hun rol als moeder wordt daarbij niet verwaarloosd en als de dames om half 11 's avonds samenzweren, vraagt het scenario zich terecht af wie er dan op de kinderen let. Widows erkent daarbij ook zijn context, het niet per se heel vredige Chicago, als plotelement.

Deze sterk onderbouwde, op personages steunende dramatiek wordt gecombineerd met lekker onderhoudende actie, maar de sensatie wordt uit alle macht geweerd: Widows laat de spanning groeien uit de botsing van karakters en hanteert geen obligate achtervolgingen of spectaculaire stunts om de kijklust te bevredigen. De protagonisten hebben hun lot in handen en elke actie groeit volledig vanuit hun verlangen het daar ook te houden. Die uitgewerkte rollen zijn mooie cadeaus voor de topcast die McQueen bij elkaar heeft gebracht. Viola Davis doet geen enkele moeite onze sympathie te winnen. De Oscarwinnares is als 53-jarige Afro-Amerikaans een weinig voor de hand liggende hoofdrolspeelster, maar weet als geen ander hoe je zo'n verbeten tante vertolkt. Ze voert een magnifiek ensemble aan waarin jong talent als Cynthia Erivo (Bad Times at the El Royale) het scherm deelt met een imposante veteraan als Robert Duvall.

McQueen lijkt geen opzichtige stijl te hanteren, al maakt hij hier en daar interessante keuzes wat de locatie van de camera betreft: soms gebeurt wat we willen zien, net buiten het beeldkader. Toch oogt Widows bij momenten iets te bescheiden. Die soberheid komt de effectiviteit van de plot wel ten goede, maar laat ook de al te toevallige constructies in het scenario - de architect! - iets te veel opvallen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de