Hold the Dark

Genre: Thriller | Duur: 2u05 | 2018 | Release: 28 September 2018 | Land: VS | Regie: Jeremy Saulnier | Cast: Jeffrey Wright, Alexander Skarsgård, Riley Keough, James Badge Dale, Tantoo Cardinal

Met Jeremy Saulnier leek in 2013 een cineast opgestaan te zijn van wie we meteen meer wilden zien. Zijn atypische thriller Blue Ruin was een intelligente B-film, waarna het benauwend intense Green Room ons verzekerde dat hier een groot talent aan het werk was. Met zijn derde film, het ijselijke Hold the Dark, weet Saulnier echter niet helemaal te bevestigen.

In het kille en ijzige Alaska vindt Saulnier een achtergrond die zijn personages onberekenbaar maakt. Wanneer Russell Core, een wolvendeskundige, er arriveert om er een moeder bij te staan wiens zoon door wolven werd meegenomen, beseft hij dan ook niet waar hij aan begint. Een losgeslagen militair, een schietgrage Indiaan en een moeder die door isolement lijkt te transformeren tot een soort dwalende demon zijn echter niet meteen aangenaam gezelschap. De rustige Core vindt in de stabiele sheriff gelukkig een medestander, maar beiden blijken al snel weerloos. Het duister, de sneeuw, de wolven en de leegte blijken gekmakend en meedogenloos.

De plot wordt gedrapeerd om de sfeerbepalende locatie en hangt hier en daar dan ook maar wat te fladderen. Zo wordt het moederpersonage, gespeeld door Riley Keough, niet bijzonder sterk uitgewerkt terwijl haar acties wel als vertrekpunt van het verhaal moeten functioneren. Hold the Dark wil reflecteren op de staat van de menselijke geest in een omgeving die door tijd en natuur lijkt verslonden te worden, maar de aandacht gaat bij gebrek aan uitdieping al snel naar de sluimerende spanning en de bloederige acties, waardoor deze prent sneller de allure van een actiethriller krijgt dan van een beklemmend psychologisch drama. Was Saulnier zich daar snel van bewust, waardoor hij nog meer dan voorheen de camera op stukgeschoten koppen, vleeswonden en bloedfonteinen richt?

Hold the Dark houdt de aandacht vast, al weet je niet zo precies waar je naar kijkt. Het knap geënsceneerde relaas krijgt vorm in overdachte composities van licht en schaduw, waarin acties onvoorspelbaar zijn. De sterk gecomponeerde wanklanken op de geluidsband benadrukken het gebrek aan tastbaarheid en zekerheid. Au fond blijven de schietpartijen echter meer bij dan de ondergesneeuwde psyche, waardoor we jammerlijk vaststellen dat de motivaties van de personages irritant vaag zijn en Saulnier ons niet echt heeft weten te overtuigen. De man is nog  jong -  41 - en heeft dus nog tijd en krediet zat om ons opnieuw te verrassen.