Burning

Hoezeer het proza van de Japanse succesauteur Haruki Murakami ook bijzonder filmisch aanvoelt, werd er nog maar weinig van zijn werk naar het grote doek vertaalt. Burning - naar Schuurtjes in brand steken uit de bundel De Olifant verdwijnt - vat in zekere zin de typische buitenaardsheid die protagonisten in het werk van Murakami wel eens lijken te ervaren, maar de wijze waarop de prent ons uitdaagt zelf betekenis te zoeken achter banale en minder banale perikelen, durven we ook wel klasseren als uitgerekt intellectualisme dat je vooral moet goed vinden omdat dat in bepaalde culturele kringen hoort. Cineast Chang-dong Lee (Poetry) weet gelukkig wel wat hij doet en hanteert een consequente, meeslepende sfeer tussen melancholie en mysterie.

Voor de wat slome Jongsu het beseft, wordt hij op sleeptouw genomen door de aantrekkelijke Haemi. Ze kennen elkaar uit hun jeugdjaren maar lijken nu weinig gemeen te hebben. Jongsu lijkt de werkelijkheid echter als een lastig gegeven te beschouwen en wordt opgefleurd door de hernieuwde kennismaking. Toch blijft het een vraagteken wat Haemi eigenlijk echt wil en bedoelt. Een tweede man, de zelfverzekerde en rijke Ben, verstoort de nog vage band tussen de twee.

Van een echte plotontwikkeling is pas na anderhalf uur sprake, maar de omhulde verlangens en levensvragen van de protagonisten houden ons intussen fijn bezig. De regisseur bouwt met visuele allure een sfeertje op waarbij de realiteit ons langzaam lijkt te ontglippen en de onvermijdelijkheid van de dingen dreigend dichterbij komen. Wat is het eigenlijk dat ons bestaan voortdrijft? Voor Jongsu is het misschien de hoop antwoorden te vinden op vragen waarvan hij niet wist dat hij ze stelde, maar Haemi kampt zelf ook met existentiële vragen en spreekt in een dieptreurige roes zelfs haar wens uit om haar bestaan volledig uit te wissen.

Dat deze levensmystiek vorm krijgt in een alledaags ogend, eenvoudig verhaal, is één van de grote sterktes van het ongekunstelde Burning. We hebben geen context met franjes nodig om complexe materie aan te kunnen. Er is echter zo weinig expliciet aan Jongsu’s kopzorgen dat de kijker ook wat in het duister tast en uit bezorgdheid een als meesterwerk bestempelde film niet te begrijpen, haast betekenissen gaat verzinnen en op den duur paniekerig naar metaforen zoekt om na afloop mee te kunnen neuzelen in de foyer van de arthousebioscoop.

Interessant en sfeervol existentieel drama waarvan we de waardering ervoor ook niet helemaal snappen.

Om maar te zeggen: Burning verveelt niet en is meer dan degelijke Zuid-Koreaanse cinema. De telegenieke cast overtuigt, de soundtrack is ook erg raak. Maar de mate waarop je echt meeleeft met de worsteling van Jongsu, echt in hoofd of borstkas voélt waar Burning over gaat, echt snapt of de kat er nu was of niet, of een bestaan echt werd uitgewist of niet, of wat een koffertje vol make-up-spullen moet betekenen, lijkt ons helaas voorgekauwd door een clubje elitecinefielen. Dat de -veel te lange - prent internationaal gelauwerd werd, laat ons niet aarzelen te bekennen dat we die giganitische waardering niet helemaal snappen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de