Dogman

Genre: Drama | Duur: 1u42 | 2018 | Release: 1 Januari 2018 | Land: Italië | Regie: Matteo Garrone | Cast: Marcello Fonte, Edoardo Pesce

Met Dogman keert de gelauwerde cineast Matteo Garrone terug naar het realistisch soort cinema waarmee hij doorbrak - de prent kent zelfs opvallende gelijkenissen met L'imbalsamatore uit 2002. Zijn vorige film, het satirische sprookje Tale of Tales werd niet unaniem positief onthaald, maar het strakke en knap opgebouwde Dogman zal een filmminnend publiek zeker kunnen bekoren. 

We maken kennis met Marcé, de uitbater van een hondenkapsalon in een verloederde buitenwijk. Hij tracht eer te halen uit zijn job, wil de dromen van zijn dochter waarmaken en geniet van een voetbalpartijtje met zijn vrienden, allen winkeliers uit de buurt. ’s Avonds deelt hij met plezier zijn bord pasta met zijn trouwe viervoeter. Toch staat onze protagonist niet altijd stevig in zijn schoenen. Wanneer de kleine crimineel Simone in de buurt is, gaan Marcé’s knieën aan het knikken en laat hij zich tegen wil en dank voor de kar spannen van deze pitbull, die geen enkele belofte nakomt en een ander met gemak laat opdraaien voor zijn problemen.

Het is enigszins beklemmend te zien hoe Marcé een soort underdogman wordt. Maant hij overdag zelfzeker honden tot kalmte aan die hem qua lengte haast evenaren, dan wordt hij na de uren zelf gereduceerd tot schoothondje van een bullebak. Garrone schetst ons een geloofwaardig psychologisch portret van iemand die eigenlijk geen kant op kan. Met frustratie aanschouwen we hoe Simone de leiband om Marcé’s hals steeds strakker trekt. Je weet dat dit geen goede afloop kan kennen.

In de grauwe setting vindt de cineast aanvankelijk nog spoortjes van dagelijks geluk. Marcé is een optimist die tevreden is met kleine dingen. Maar op een bepaald moment worden keuzes gemaakt - al kan je je de vraag stellen in welke mate het echte keuzes zijn – en zien we met spijt het hoofdpersonage in een duistere spiraal van vallen en amper opstaan terechtkomen. Fonte stelt zijn opmerkelijke mimiek grandioos ten dienste van dit tragisch opdondertje. Hij viel in Cannes in de prijzen voor zijn vertolking. 

Hoewel zijn plot duidelijk en helder gestructureerd is, laat Garrone alles gebeuren zonder veel filmische additieven. Er is vrijwel geen muziek, de montage en beeldvoering dienen voornamelijk de beleving van Marcé zonder de kijker tegemoet te komen. Garrone kent zijn vak en weet dat de sterke plot de kijker ongetwijfeld zal beroeren en geen franjes nodig heeft.