Jumanji: Welcome to the Jungle

Aangezien een potentieel publiek van duizenden jonge bioscoopgangers zich amper bewust is van de originele Jumanji, die intussen al 23 jaar oud is, vond men de tijd rijp voor een sequel die vanuit eenzelfde premisse vertrekt: kinderen komen terecht in een spel en moeten zich een weg banen naar de uitgang. Was dit in 1995 nog een bordspel, dan is dat nu een computergame.

Vier tieners, allen netjes uitgewerkt zoals de wetten der stereotypering dat voorschrijven, stoten tijdens een strafstudie op een spelconsole die hen vervolgens in een jungle doet belanden. Grappig is daarbij dat ze in het spel een ander personage zijn, wat nu en dan tot een leuk grapje leidt of alleszins een excuus biedt om het over penissen te hebben. Het viertal komt tot de vaststelling dat ze over meerdere levens beschikken en als opdracht hebben een edelsteen terug te plaatsen, willen ze ooit weer thuis raken.

Er is heel weinig moeite gedaan om deze routineuze avonturenfilm enige identiteit te geven. Tientallen gelijkaardige spektakels hebben als inspiratiebron gediend waardoor Jumanji: Welcome to the Jungle vrijwel geen enkel origineel idee bevat. Het is de klassieke rennen-springen-vliegen-duiken-enzovoort-formule waarbij de uiteenlopende karakters kibbelen en verliefd worden en hun betrachtingen voorspelbaar parallel lopen met hun ontwikkeling tot een beter mens.

Kleurloze spektakelfilm die hoogstens 14-jarigen waar voor hun geld biedt.

Jack Black komt nu en dan leuk uit de hoek als het ijdele tienermeisje dat plots een oudere zwaarlijvige man is, maar dat verhindert niet dat deze Jumanji een karakterloos en ongeïnspireerd niemendalletje is dat bij de doorsnee elf- tot veertienjarigen nog enige opwinding zal veroorzaken, maar finaal gezien amper levensvatbare, kleurloze, veel te lange Hollywoodkost te noemen valt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de