Avengers: Infinity War

Genre: Actie | Duur: 2u29 | 2018 | Release: 1 Januari 2018 | Land: VS | Regie: Anthony Russo, Joe Russo | Cast: Robert Downey Jr., Benedict Cumberbatch, Chris Hemsworth, Chris Pratt, Josh Brolin, Mark Ruffalo, Zoe Saldana, Tom Holland, Scarlett Johansson, Chris Evans, Elizabeth Olsen, Paul Bettany, Don Cheadle, Dave Bautista, Pom Klementieff, Karen Gillan, Gwyneth Paltrow, Benedict Wong, Anthony Mackie, Tom Hiddleston, Peter Dinklage, Benicio Del Toro, Sebastian Stan, Idris Elba, William Hurt

Niet evident een evenwichtig oordeel te vellen over een film die zo hard lijkt op zo veel andere films. Het Marveluniversum leidt tot eenheidsworst, zo verzuchtten we al, en ook onze recensies van alle Iron Mans, Thors en Captains America beginnen op elkaar te lijken. Dus ja, ook Avengers: Infinity War is bombastische, lang aanslepende spektakelcinema zonder dramatische uitdieping en een overdaad aan cgi. Maar intussen hebben we ons af en toe wat geamuseerd.

Er werd door de scenaristen een behoorlijk poging gedaan om de massa personages die we intussen kennen uit de reeks, aan bod te laten komen. De pot met daarin Avengers, Guardians en Overigen werd ook nog een keer flink door elkaar geschud waardoor we minder voor de hand liggende combinaties krijgen van figuren, die elkaar vaak ook niet kennen. Alleen lijkt dat eigenlijk niets uit te maken. De personages hebben als gewoonlijk zo weinig eigenheid dat je ze onderling gewoon zou kunnen verwisselen en op enkele uitzonderingen na als bv. Gamora krijgt niemand echt een individuele plotlijn. Bovendien voelen de diverse verhalen nogal sterk als minstens drie aparte films aan die door montagekunstgrepen aan elkaar gehaakt worden.  Zouden er overigens veel comicfanaten zijn die het brede plaatje nog zien en alle personages en gebeurtenissen kunnen situeren?

Alles draait om de snode plannen van de monsterlijke Eternal Thanos, die het universum wil genade schenken door de helft van alle levende wezens te elimineren. De zes stenen die hij daarvoor nodig heeft, komen ondanks hevig verzet van tal van onze helden, stilaan in zijn bezit. Dat het dit keer menens is met die strijd, ondervinden we al snel wanneer enkele van de vertrouwde personages het tijdelijke voor het eeuwige inwisselen. Avengers: Infinity War krijgt daardoor een treurige dimensie die binnen het genre zelfs voor vrij radicale wendingen zorgt.

De wat dikdoenerige synopsis blijft enerzijds dat overernstige etaleren dat het merendeel van de Marvelfilms kenmerkt. Anderzijds wordt er hier en daar geknipoogd – Iron Man is daar nogal sterk in – maar het blijft toch allemaal heel erg op maat van een gigantisch publiek waardoor de prent nergens echt bezield overkomt, laat staan artistiek interessant. Het is zo middle of the road als maar kan zijn.

De stevige actiescènes en de variatie aan decors en personages zorgen echter voor voldoende entertainmentwaarde. Avengers: Infinity War is degelijk popcornvoer en als dat is wat je wou horen, stop hier gerust met lezen en geniet van deze ultieme show.

Maar als dit misschien wel de meest succesvolle film ooit wordt – hij brak alleszins al het record van de openingsweekendopbrengst – durven we ons toch afvragen wat er met onze geliefde Vrouwe Cinema aan het gebeuren is. Is hier nog echt sprake van creativiteit, durf en vernieuwing? Zijn dit nu echt overrompelende, onvergetelijke verhalen die toekomstige filmmakers zullen inspireren en filmfans ook binnen twintig jaar nog kunnen boeien? Zijn dit de films die de jeugd van nu later als klassiekers moet beschouwen? Heeft ook maar één aspect van deze producten een iconisch potentieel? En kan dat ook maar iemand iets schelen zolang het dollars regent?