The Greatest Showman

Genre: Musical | Duur: 1u45 | 2017 | Release: 3 Januari 2018 | Land: VS | Regie: | Cast: Hugh Jackman, Michelle Williams, Zac Efron, Rebecca Ferguson, Zendaya, Keala Settle

De naam van P.T. Barnum leeft in ons huidig taalgebruik voort als het gaat over grootse en sensationele manieren van promotie voeren, al dan niet voor een eerder dubieus product. Ironisch dat dit ook slaat op de wijze waarop The Greatest Showman verkocht wordt aan de onwetende popcornvreter: zonder rechtstreeks duidelijk te maken dat het hier om een musical gaat. Toch is het niet die marketingtruc die maakt dat we ons al na 10 minuten in ons hemd gezet voelen, wel de verstommende dwaasheid van deze productie.

Hugh Jackman zet de hoge hoed op van Barnum, zowat de uitvinder van de showbusiness. The Greatest Showman is  echter in de verste verte geen biografie, maar gebruikt dit gegeven als kapstok voor een simplistisch, zeemzoeterig vertellinkje over een circusdirecteur die begon als armoezaaier en één van de bekendste en meest succesvolle Amerikanen ooit werd. Dat, maar dan gezongen.

Hugh Jackman zingt en danst graag, dat weten we en dat hoeft geen probleem te zijn. Het is ook zijn talent. Zac Efron viel voor het eerst op toen hij het abominabele Hairspray moeiteloos overleefde dankzij zijn pasjes. In The Greatest Showman leven beiden zich uit in een aantal spectaculaire dans- en zangnummers die excelleren dankzij de uitgekiende choreografie en een aantal lekker anachronistische, aanstekelijke popnummers (geschreven voor het duo dat ook La La Land van zijn grootste hits voorzag, en die zitten nog altijd in ons hoofd).

Daar houdt het goede nieuws op. Dat The Greatest Showman voornamelijk overkomt als een compilatie van videoclips, ligt aan het verbluffend stompzinnige scenario, dat wel door een kleuter geschreven lijkt. Er is geen enkele karakteruitwerking of historische duiding, zero diepgang of echtheid, niet één armzalige poging de film te actualiseren door in te gaan op de thematiek van outsiders en acceptatie die het potentieel aan freaks zeker biedt. Er zijn enkel lichten en kleuren en eendimensionele figuren die ons allerlei melige boodschappen toezingen tot je er hoorndol wordt. Al die poeha verhindert niet dat je elke poging tot narratieve context onthaalt op gelach, wenkbrauwgefrons of oogbalgerol. 

Debuterend cineast Michael Gracey zal er volgens zijn eigen indruk best in geslaagd zijn een wervelende, emotionele en spectaculaire film in te blikken. We zien de doorsnee tienermeisjes dan ook opgaan in de tentoongespreide glorie, tussen het checken van de smartphone tijdens de voorstelling door. Maar deze povere, onsamenhangende en lege draak van een film raden wij alle anderen keihard af. Of u bekijkt hem thuis met gigantische toeter in uw pollen, kwestie van die high een musicaltwist te geven en dit gedrocht toch enige reden tot bestaan te geven. .