The Autopsy of Jane Doe

The Autopsy of Jane Doe is de tweede langspeler van de Deen André Øvredal en tevens zijn Amerikaans debuut. Nadat hij ons in 2011 op het BIFFF trakteerde op het trollenfestijn Troll Hunter, schotelt hij ons dit jaar een wel zeer lugubere autopsie voor, meteen goed voor de publieksprijs op het festival.

Het verhaal speelt zich af in het mortuarium van de familie Tilden. Op een onweerachtige avond wordt hier het lijk van een onbekende vrouw binnengebracht. Deze Jane Doe werd begraven teruggevonden in een huis vol met andere lijken, maar zij toont zelf geen enkel uitwendig letsel. Dus is het aan Tommy en zoon Austin om te achterhalen waaraan ze gestorven is. Maar naarmate de autopsie vordert en er steeds meer vreemde dingen gebeuren, beseffen ze dat de dame niet zomaar is gestorven en dat ze haar doodsoorzaak misschien beter niet ontdekken.

De film kent een bijzonder sterke start en de autopsie zelf is bijzonder fascinerend. Als kijker ben je even benieuw als de twee hoofdrolspelers naar de doodsoorzaak en het mysterie achter de Jane Doe. De autopsie zelf is ook wel bijzonder grafisch in beeld gebracht, waardoor dit zeker geen film is voor mensen met een gevoelige maag. Dit is bovendien geen politiefilm, dus de eerder lichtere en onderzoekende ruimt langzaam maar doeltreffend plaats voor zenuwslopende horror.

Maar naar het einde toe van de film, wanneer ze in de buurt komen van de waarheid, raakt het verhaal helaas wat stuurloos. Ovredal probeert op hier de kijker vooral schrik aan te jagen en teert hiervoor iets teveel op de gekende horrorcliché’s. We krijgen een hele reeks schrikmomenten die iets teveel afleiden van het eigenlijke verhaal. De uiteindelijke onthulling is best wel origineel en goed gevonden. Maar het einde zelf wordt helaas weer wat te slordig afgewerkt. Hierdoor boet het tweede deel van de film toch wat aan kracht in vergeleken met het voortreffelijke eerste deel.

Een eerder lichtere en onderzoekende ruimt langzaam maar doeltreffend plaats voor zenuwslopende horror.

Daar waar Øvredal voor Troll Hunter werkte met een found footage-stijl, is The Autopsy of Jane Doe meer klassiek in beeld gebracht, wat ergens wel een verademing is. De huis clos situatie van het het mortuarium zorgt bijkomend voor een passende beklemmende sfeer. Verder zorgen Emile Hirsch en veteraan Brian Cox voor de nodige chemie tussen de vader en zoon waardoor je geeft om de personages en ze niet gewoon voer zijn voor de gruwel die hen te wachten staat.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de