Under the Shadow

Genre: Horror | Duur: 1u24 | 2016 | Release: 8 April 2017 | Land: Groot-Brittannië, Iran | Regie: Babak Anvari | Cast: Narges Rashidi, Avin Manshadi, Bobby Naderi

Twee jaar geleden mochten we op Offscreen kennismaken met de eerste Iraanse vampierenfilm, A Girl Walks Home Alone at Night. Dit jaar trakteerde het BIFFF ons op een huiveringwekkende horrorfilm uit Iran. In Under the Shadow van Babak Anvari worden een moeder en een dochter geterroriseerd door niets minder dan enkele djinn geesten.

 

De film speelt zich af tijdens de oorlog tussen Iran en Irak. Hoewel je zou vermoeden dat het in eerste instantie om een huishoudelijk drama gaat, sluipt de horror geleidelijk en doeltreffend binnen wanneer een niet-ontplofte bom het huis van het jonge gezin raakt. De dochter Dorsa wordt ziek en is ervan overtuigd dat er kwaadaardige djinns in het huis zijn. Haar moeder Shideh probeert haar gerust te stellen, maar ook zij begint vreemde dingen op te merken.

Net als in The Babadook, kan ook hier de manifestatie van de geesten gelinkt worden aan de gemoedstoestand van de personages. Het zijn metaforen voor de angst en terreur die de oorlog met zich meebrengt. Bovendien raken de twee steeds meer geïsoleerd nadat de andere inwoners de stad verlaten waardoor zowel Dorsa als Shides steeds onrustiger en meer angstig worden.

Wat Under the Shadow ook interessant maakt, is dat het verhaal ook een blik werpt op de onderdrukte positie van de vrouw in Iran na de Islamitische culturele revolutie. Shideh wordt door haar man zelfs aanzien als een moeder die haar kind ietwat verwaarloost. Niet verwonderlijk wordt de aanwezigheid van de djinns en het feit dat ze hun pijlen richten op Dorsa hieraan gelinkt. Deze interessante thematieken geven de horror een extra gelaagdheid.

Bovennatuurlijke horror en gruwel tijdens de Irak-Iran oorlog anno 1988

Net als A Girl Walks Home Alone at Night, werd ook Under the Shadow niet gefilmd in Iran zelf. Hier deed Jordanië dienst als plaatsvervanger. De film slaagt er wel goed in om de sfeer en tijdsgeest van Iran anno 1988 goed weer te geven. Dit vormt bovendien een unieke setting voor een horrorverhaal. Hoewel Anvari eerder inzet op een bedrukkende en nagelbijtende sfeer, weet hij toch ook enkele zeer effectieve jumpscares in zijn film te verwerken. Wel spijtig is dat het concept van de djinns weinig invulling krijgt in de film en zouden kunnen worden vervangen door om het even welk soort geest.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de

Let op: wanneer u verder gaat zit de kans er dik in dat het einde van de film verklapt wordt met alle gevolgen voor uw filmervaring vandien.

ik wil mijn pret bedorven zien