Ghost in the Shell

Genre: Science-fiction | Duur: 1u47 | 2017 | Release: 29 Maart 2017 | Land: VS | Regie: Rupert Sanders | Cast: Scarlett Johansson, Takeshi Kitano, Pilou Asbæk, Juliette Binoche, Michael Pitt

De live-action verfilming van Ghost in the Shell heeft een lange weg achter de rug, het project was zelfs lange tijd in handen van Steven Spielberg. Toen de film eindelijk werkelijkheid werd, keken de vele fans met zeer gemengde gevoelens uit naar het eindresultaat. De eerste teasers deden ons watertanden, maar na de daaropvolgende trailer hielden we ons hart vast. Zou een Hollywoodproduct de complexe materie van Shirow Masamune’s manga over de anti-terroristische eenheid Section 9 en de cyborg Major Matoko Kusanagi kunnen vatten, zoals de iconische anime van Mamuro Oshii deed?

Helaas voor ons moeten films in Hollywood vooral geld in het laatje brengen en dus toegankelijk zijn voor een zo groot mogelijk publiek, dat volgens de makers waarschijnlijk te kampen heeft met een aandachtsstoornis, zo druk is de film. De filosofische en morele vraagstukken lijken vervangen te zijn door het soort belerende expositie waarin ook Christopher Nolan meester is. Het verhaal zelf is een amalgaan van de anime uit 1995 en elementen uit de Stand Alone Complex-serie, voornamelijk dan de Individual Eleven-plotlijn. Maar Ghost in the Shell wordt herleid tot een generische science-fiction actiefilm, een flauw afkooksel dat niet lijkt te vatten wat net de kracht is van Oshii’s anime en Masamune’s manga.

Het beste voorbeeld hiervan is de duikscène die in de anime een van de meest filosofische scènes is en hier haast herleid wordt tot  een niemendalletje waarbij met moeite vijf zinnen worden gesproken. Daarnaast zijn er zoveel elementen die in de film geen duiding krijgen en wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de andere leden van Section 9. Zo krijgen Ishikawa en sluitschutter Saito amper vrijf seconden schermtijd. Togusa, de enige zonder lichamelijke modificaties in het team, wordt herleid tot een irrelevant zijpersonage en zelfs met iemand als Takeshi Kitano als acteur is Chief Aramaki slechts een schim van het personage uit de anime. 

Over de casting van Scarlett Johansson is ook heel wat te doen geweest. Qua uiterlijk was ze wel een geschikte keuze en de white-washing problematiek krijgt wel een plaatsje in het verhaal. Maar Johansson mist wel charisma om een overtuigende Major te spelen. Enkel Batou, gespeeld door Pilou Asbaek, werd waardig weergegeven.

De man die aan het roer staat van deze verfilming is trouwens Rupert Sanders, die met enkel Snow White and the Huntsman en twee kortfilms een nogal pover résumé heeft. Toch moeten we toegeven dat hij erin geslaagd is om de film er fantastisch te doen uitzien. Het camerawerk, de sfeer en de speciale effecten zijn allemaal noemenswaardig en maken deze film nog ietwat bekijkbaar.

Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van Clint Mansells score voor deze film. Mansell schreef in het verleden nochtans vaak memorabele muziek, denk maar aan Moon, The Fountain of Requiem for a Dream. Hier krijgen we een generische, haast onopvallende soundtrack die zeker in vergelijking met de muziek van Kenji Kawai in het niets valt. Gelukkig krijgen we op het einde nog Kawai’s iconische Making of a Cyborg te horen, maar dan wel een verbasterde en meer mainstream versie. Wat dus eigenlijk voor de hele film geldt.