John Wick: Chapter 2

Genre: Actie | Duur: 2u02 | 2017 | Release: 22 Februari 2017 | Land: VS | Regie: Chad Stahelski | Cast: Keanu Reeves, Ian McShane, Common, Riccardo Scamarcio, Laurence Fishburne, Peter Stormare, Lance Reddick, John Leguizamo, Claudia Gerini, Franco Nero

De tweede film in wat uiteindelijk een trilogie moet worden, zet meteen aan waar de vorige prent eindigde. In John Wick: Chapter 2 zien we onze stille protagonist eerst meedogenloos zijn auto opeisen van een Russische gangster. Er is de killer echter geen rust gegund. Hoe graag hij zich ook wil terugtrekken uit het moordende wereldje, er zijn codes en voorschriften die gevolgd moeten worden. De opdracht die Wick tegen wil en dank aanvaardt, brengt hem naar Rome, maar leidt er ook meteen toe dat er een prijs op zijn hoofd komt te staan. 

John Wick: Chapter 2 lijkt alles wat zo te pruimen viel aan het eerste deel, nog meer uit te puren. Het hoofdpersonage is nog ijziger, zijn dodelijke talenten gescherpt. Onvermoeibaar knallend en slaand beweegt hij zich doorheen het haast plotloze avontuur zonder veel adempauzes. De spektakelwaarde is groot, de actie gepolijst, de montage haarscherp. Van spanning is weinig sprake - John Wick is onverslaanbaar - maar je kijkt bij momenten niettemin ademloos toe. 

Zo raast deze prent verder, als een opeenvolging van met precisie gechoreografeerde lijf-aan-lijfgevechten en dodelijke schietpartijen, waarbij je als kijker nergens het overzicht verliest. Keanu Reeves - 52 intussen! - stond zelf in voor een groot deel van de actiescènes. Toch is dit geen patsercinema, maar een op de spits gedreven strijd van een vermoeide man om verlossing. Tegelijk lijkt het wel een eerbetoon aan stuntwerk en filmische gevechten en een pulpfilm van niveau.

Een extra smaakmaker vormen de sets. Het verhaal brengt de personages naar verrassende en visueel bijzonder smakelijke locaties, die steevast met verbluffende belichting van een extra dimensie worden voorzien. De lichtman van John Wick: Chapter Two zou meteen een Oscar verdienen als daar een categorie voor zou bestaan. Regisseur Stahelski combineert kleur, licht en decor enkele keren meesterlijk, zowel in een door partygangers bezette Romeinse ruïne, de cleane en kille gangen van de metro als in het tot bezinning aanzettende spiegelpaleis/kunstwerk waar de op één na finale afrekening plaatsvindt. 

Al lokt dit soort films voornamelijk de vrijdagavondjohnny's naar de multiplexen, die amper een verschil vaststellen met pakweg The Fast and the Furious, kan ook de meer cinefiele bioscoopganger de entertainmentwaarde - en zelfs de consequente estethiek - van dit soort popcornfilms ten volle appreciëren.