Brimstone

Na het oorlogsdrama Oorlogswinter, waagt de Nederlander Martin Koolhoven zich met Brimstone aan een epische western met een duister religieus tintje, een passieproject waar hij meer dan zeven jaar aan gewerkt heeft. Na talrijke spaghettiwesterns en zelfs een Deense western kunnen we nu ook spreken van de Nederlandse western. De film volgt het verhaal van Liz, een jonge vrouw zonder tong die het aan de stok krijgt met de nieuwe predikant van het dorp. De toedracht hierachter komen we geleidelijk aan te weten wanneer we de geschiedenis die beide personages delen, ontdekken.

Om het verhaal uit de doeken te doen, deelde Koolhoven zijn film op in vier hoofdstukken die toepasselijk bijbelse titels aangemeten kregen als Exodus, Genesis en Revelation. Opvallend is dat het verhaal niet chronologisch verteld wordt en de film twee maal terugkeert in de tijd om de relatie tussen Liz en de predikant te onthullen. Deze verhaalstructuur zorgt voor een boeiende manier om de personages te leren kennen en de tijdspanne die enkele jaren overspant te overschrijden, en geeft de film ook zekere mythische allures.

Het epische karakter van de film uit zich ook in de weidse landschappen, de strijd tussen goed en kwaad, de thematiek van verlossing, schuld en boetedoening, alsook de duur van de film. Toegegeven, de symboliek ligt er soms wat te vingerdik op en de lange speelduur speelt de film wel parten waardoor er hier en daar een dipje is, vooral naar het einde toe. Maar de duistere, compromisloze sfeer, de spanningsopbouw en het fantastische acteerwerk houden je in het verhaal. Koolhoven spaart de kijker niet en serveert ons enkele bloederige en confronterende scènes zonder dat er sprake is van enige zelfspot. Dit zorgt vaak voor een harde kijkervaring die niet moet onder doen voor de gruwel uit bijvoorbeeld Bone Tomahawk, een andere film berucht om zijn bloederige karakter.

Gitzwarte western over religieus fanatisme, onderwerping en geweld tegen vrouwen

Wat het acteerwerk betreft, zijn het vooral de hoofdrolspelers die je zullen bezweren. Zowel Dakota Fanning en Emilia Jones, als jonge versie van Liz, weten beiden knap de kwetsbaarheid van hun personage weer te geven, maar spelen tegelijkertijd iemand die van zich af zal bijten. Guy Pearce is dan weer duivels goed als de demonische predikant. Zijn uitspraken bezorgen je rillingen over de rug. De enige acteur die niet in het plaatje past, is Kit Harington. De man mag door zijn rol als John Snow in Game of Thrones populair zijn, hier klikte het gewoon niet - om nog maar te zwijgen over zijn overdreven accent.

Verwacht je met Brimstone dus niet aan een klassieke western, maar eerder een gitzwarte thriller die de eigenheden van het genre gebruikt om een licht te werpen op religieus fanatisme, onderwerping en geweld tegen vrouwen, wat bij nader inzicht evenzeer relevant is vandaag de dag als in het tijdperk van de pioniers.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de