Manchester by the Sea

In 2000 al debuteerde Kenneth Lonergan met het mooie familiedrama You Can Count On Me, dat Mark Ruffalo en Laura Linney op de kaart zette. Zijn tweede film nekte echter haast zijn ambities: Margaret wachtte na een rechtszaak jarenlang op een release waardoor deze ijzersterke prent over een jonge vrouw die getuige is van een dodelijk ongeval, ondergewaardeerd bleef. Met het emotioneel overrompelende Manchester by the Sea krijgt de overduidelijk getalenteerde Lonergan nu eindelijk erkenning. De film werd genomineerd voor zes Oscars en zet de filmmaker ontegensprekelijk op de kaart.

Dit drama schets de lotgevallen van Lee Chandler, een klusjesman die na de dood van zijn broer de zorg voor zijn neef dient op te nemen. Onwrikbaar gesloten en zelfdestructief bij momenten na een grote tragedie, lijkt hij echter geenszins de aangewezen persoon om het hoederecht over een tiener te aanvaarden.

Manchester by the Sea brengt deze vertelling uiterst beheerst en franjeloos, waarbij menselijke drama’s en bijhorende emoties levensecht worden uitgebeeld zonder ook maar ergens een filmische toegeving te doen. De prent lijkt instinctief opgebouwd, schipperend tussen heden en verleden zoals de protagonisten dat aanvoelen. De dialogen zijn sober, beladen zonder zwaar over te komen, dienen nergens het cliché en onderstrepen de menselijke contradicties.

De grondig uitgewerkte, door het leven getekende personages komen zo genuanceerd tot stand door hun alledaagsheid. De emotionele catharsis waar we uit gewoonte naar uitkijken, tref je slechts versplinterd aan in tal van kleine maar treffende momenten. Het tragisch potentieel van de film biedt talloze kansen tot sentiment, maar laat die slim links liggen en streeft niet naar een primair bevredigende afloop. Manchester by the Sea is daardoor des te meer beklijvend. Composities van Bach blijken daarbij zeer geschikte treurmuziek.

Aangrijpend, indrukwekkend ingetogen en beheerst verteld drama.

Casey Affleck laat zijn gekwelde personage grandioos op iets onuitspreekbaars afstormen - een grootse vertolking. Michelle Williams, die niet bijzonder veel schermtijd krijgt, is als wel vaker meesterlijk en bewonderenswaardig subtiel. Beiden werden terecht genomineerd voor een Oscar, net als revelatie Lucas Hedges.

Deze aangrijpende bespiegeling over dood en verlies, maakt van de kijker een figurant - zo ongemakkelijk nabij voel je je bij de soms hartverscheurende taferelen. De indrukwekkende ingetogenheid en waarlijke tragiek maken van Manchester by the Sea alvast één van de beste films van het jaar.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de