Demolition

Investeringsbankier Davis Mitchell stelt zich weinig vragen bij zijn ongekreukte leventje. Het is een vanzelfsprekende dagdroom waaruit hij liefst niet te vaak wakker wordt. Wanneer hij zijn vrouw Julia verliest in een auto-ongeval wordt hij brutaal geconfronteerd met de realiteit en met zichzelf. Regisseur Jean-Marc Vallée doorprikt met Demolition de ballon van het ongecompliceerde bestaan. Jake Gyllenhaal speelt dat knap, maar als kijker voel je weinig binding met het hoofdpersonage.

Davis komt er zonder fysieke letsels vanaf, maar psychisch zit hij er volledig door. Hij beslist - zoals de titel doet vermoeden - om alles te slopen. Om de dood van zijn vrouw laat hij geen traan, zijn gevoelens kan hij enkel kwijt in klachtenbrieven naar een automatenfabrikant nadat in het ziekenhuis zijn zakje M&M's blokkeert. De brieven komen terecht bij Karen Moreno. Zij is ontroerd en neemt contact op met Davis.

Jean-Marc Vallée construeert een verhaal vol toevalligheden, die de plot ten goede komen maar weinig affiniteit oproepen voor de protagonist. Dat maakt de film bij momenten wat ongeloofwaardig. De situatie van Davis als rijke bankier komt zijn genezingsproces immers nogal makkelijk uit. Iedereen heeft tijd om aan zichzelf te werken wanneer je niet naar je portefeuille hoeft te kijken. Karen is echter net de cannabis rokende tegenpool die Davis nodig heeft. Zij en haar zoon Chris geven hem onvoorwaardelijk toegang tot hun leefwereld, die volledig in contrast staat met de zijne. Davis leert dat comfort niet garant staat voor geluk.

Veel toevalligheden komen de verhaallijn ten goede, maar het wekt geen affiniteit voor het hoofdpersonage op.

De intense Gyllenhaal van Brokeback Mountain en Nightcrawler vinden we in Demolition niet terug, maar hij doet wel wat van hem verwacht wordt. Hij wekt medelijden op en zorgt voor humor, noodzakelijk voor een film die anders snel tempo zou verliezen. Jammer dat het pad van zijn personage zo braafjes geëffend is. Naomi Watts speelt als Karen Moreno een onconventionele moeder, het is verrassend om haar deze atypische rol te zien vertolken.

Demolition is ritmisch gemonteerd en springt leuk van de ene locatie naar de andere. De dialogen zijn een beetje kunstmatig, maar soms best grappig. Jean-Marc Vallée is dan ook geen groentje (zie Dallas Buyers Club en C.R.A.Z.Y.). Zijn hoofdcameraman Yves Bélanger brengt het geheel mooi in beeld. Demolition is dus onderhoudend, maar net als Davis, blijf je er bij momenten wat onverschillig bij.

Jef van Cleynenbreugel Helemaal (niet) akkoord? Lees de