Hail Caesar!

Het Hollywood van de jaren '40 en '50 is eigenlijk een setting die te weinig aan bod komt in films. De broers Coen wijzen er ons met Hail Caesar! nog eens op hoeveel verhalen er eigenlijk te sprokkelen zijn in de filmstudio's van weleer, waar de werelden van heel verschillende individuen elkaar kruisten. Dat is ook in deze komedie het geval, zij het dat we Joel en Ethan Coen beslist kwalijk nemen dat ze met de beschikbare middelen en talent amper iets wisten aan te vangen.

De plot, die draait om de nerveuze en schuldbewuste studiobons Eddie Mannix die zijn dagen vult met het blussen van brandjes op allerlei sets en daarbuiten, blijkt immers al heel snel als los zand aan elkaar te hangen en van een verbazingwekkende futiliteit te getuigen. Heel wat scènes zijn een lust voor het oog, bevatten dialogen die een grijns op je gezicht toveren en worden bevolkt door amusant grimassende steracteurs en kenmerkende, heerlijk rare koppen. Alleen is de samenhang en betekenis compleet zoek en weet Hail Caesar! niet meer te zijn dan een fragmentarische aaneenschakeling van sketches zonder degelijk narratief. Het inconsequente gebruik van een vertelstem – altijd een veeg teken – helpt niet om de boel aan elkaar te lijmen.

Dat is op zich teleurstellend, maar Hail Caesar! is ook allesbehalve de ensemblefilm die aangekondigd werd. Haast niemand krijgt de tijd om een echt personage neer te zetten en helft van al die grote namen draaft maar eventjes op – hoe haal je het als filmmaker godverdomme in je hoofd de grandioze Frances McDormand voor slechts vijf frustrerende minuten op te voeren!?

U merkt het misschien: Hail Caesar! roept een zekere agitatie op. Omdat dit duidelijk niet de stevig onderbouwde, spitsvondige, al dan niet bitterzoete tragikomedie is waar de Coens zo goed in zijn, omdat je aandacht voortdurend verslapt bij gebrek aan plot, omdat je al die geweldige acteurs de kans ontnomen ziet worden hun tanden stevig in een Coenpersonage te zetten. Omdat je achter die vage personages en oogstrelende sets de sprankelende, quirky, strak geritmeerde, inventieve en originele tragikomische ode aan Hollywood ziet die het wél had kunnen zijn.

Een teleurstellende, als los zand aan elkaar hangende aaneenschakeling van futiele sketches

Een Coenfilm kun je geen nul sterren geven. Daarvoor zijn ze van productioneel te hoog niveau en te afhankelijk van de bereidheid van de kijker om mee te gaan in hun opzet. Mogelijk zit er een zekere betekenis onder dit schouwspel, die pas bij een tweede visie duidelijk wordt, en moet je aldus inschikkelijk oordelen. Het was misschien gewoon onze dag niet. Maar momenteel bestempelen we dit eigenlijk als de teleurstelling van het jaar.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de