Southpaw

Als je Jake Gyllenhaal bent en de ene na de andere topvertolking neerzet in telkens weer een interessante film, ga je toch niet in zee met Antoine Fuqua, de man achter opgefokte films als Training Day, The Equalizer en Olympus Has Fallen? Toch valt te begrijpen wat er zo aantrekkelijk moet geweest zijn aan de hoofdrol in het boksdrama Southpaw. Als vanouds pakt Gyllenhaal de rol met lijf en ziel aan om er de film meteen een niveau hoger mee te tillen.

Het is niet alleen de fysieke inspanning waarmee hij ons alweer verbaast. Gyllenhaal maakt van een personage dat op papier wellicht nogal simplistisch overkwam, een veelzijdig en genuanceerd figuur, wiens lotgevallen nochtans de platgetreden paden bewandelen – succesvolle bokser ontspoort en krabbelt weer recht. Alsof Gyllenhaal wil tonen dat hij het Hollywoodspel gerust wil meespelen en geen nee zegt tegen een formulefilm maar dan wel de rol ten volle exploreert.

Dat heeft zijn effect op de rest van de cast. Rachel McAdams schudt eindelijk een zekere naïviteit van zich af, Forest Whitaker bewaakt zijn dramatische grenzen en komt Gyllenhaal prachtig tegemoet en de jonge Oona Laurence maakt indruk als de dochter.

Als vanouds pakt Gyllenhaal de rol met lijf en ziel aan om er de film meteen een niveau hoger mee te tillen.

Fuqua, meester van de machocinema, creëert bij momenten iets te dynamische beeldcocktails, waarbij personages en acties slordig (half) buiten beeld vallen en er naar hartenlust ingezoomd wordt op de verbetenheid van de protagonist terwijl de soundtrack er wat obligate rap en hiphop over strooit. Als het van de cineast afhing wikkelde hij deze traditionele plot plichtmatig af in zijn typische rusteloze, wannabe gangsta-stijl in de hoop dat testosteronactie, familiaal melodrama en rauw doorzettingsvermogen elkaar wonderwel zouden vinden. Godzijdank laat hij Gyllenhaal volledig met de film aan de haal gaan zodat het net iets meer wordt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de