Love

Genre: Drama | Duur: 2u14 | 2015 | Release: 28 Juli 2015 | Land: Frankrijk | Regie: Gaspar Noé | Cast: Karl Glusman

Irréversible en Enter the Void stuurden de bioscoopbezoeker enigszins murw geslagen naar buiten. Niet bepaald een ervaring die we wekelijks willen beleven, maar dat Gaspar Noë ons zes jaar heeft laten wachten op een volgende prent, is toch jammer. Dat Love, de vierde film van de Franse keetschopper, echter een nogal makke bedoening is, maakt het des te spijtiger.

Noë wil in deze poëtische opgevatte prent de emotionaliteit van seks vatten, in 3D, door terug te kijken op de destructieve relatie van een jong, onstuimig koppel. Hiervoor vraagt hij van zijn acteurs de ultieme fysieke invulling van hun personages: de seksscènes zijn echt, inclusief orgasmes. Noë brengt ze in beeld alsof het vanzelfsprekend is. Dat zouden ze ook zijn in een relaas dat de verhouding van het koppel grondig en scherp uitdiept, met een evenwaardige aandacht voor lichaam en geest. Waarom enkel het emotionele aspect uitdiepen? In die zin willen we graag meegaan in Noë's opvatting over de noodzaak aan 'doorleefde' ensceneringen. 

In Love is dat evenwicht echter zoek. De acteurs zijn een stuk minder expressief dan hun geslachtsdelen, de dialogen zijn bij momenten bespottelijk en de plot en personages laten ons alles welbeschouwd koud. Evident dan ook dat de expliciete bedperikelen alle aandacht opeisen en de film gereduceerd wordt tot pornografisch getint gebazel. Na verloop van tijd aanschouw je geeuwend de zoveelse penetratie of ejaculatie en, nefast voor de beleving, ga je stilstaan bij de grenzen die de acteurs hier doorbreken: we zien immers geen personage meer aan het werk, we zien de acteurs erachter. De vierde wand valt haast weg. 

Na verloop van tijd aanschouw je geeuwend de zoveelse penetratie of ejaculatie.

Het als altijd sfeervolle camerawerk van Benoît Debie (Spring Breakers, Lost River) roept de doem op over de relatie. Noë weet ook als vanouds perfecte songs te kiezen die nu weer hard, dan weer zalvend werken op de emoties van de personages. Love is als visuele beleving aanvaardbaar, maar dat compenseert niet dat twee en een half uur naar erecties kijken vooral de zelfgenoegzaamheid van de cineast benadrukt.  

In dit artikel gaan we dieper in op de al dan niet pornografische aard van deze prent.