Electric Boogaloo: The Wild, Untold Story of Cannon Films

Genre: Documentaire | Duur: 1u46 | 2014 | Release: 0 - | Land: VS | Regie: Mark Hartley | Cast:

Elke cinefiel zal moeten toegeven dat er niet altijd Bergman of Hitchcock op het filmmenu moet staan, maar dat nu en dan een prulfilmpje tussendoor best kan. Bij heel wat filmfans is de kans zelfs groot dat de liefde voor cinema net gegroeid is vanuit pulp. Productiebedrijf Cannon zou daar mee verantwoordelijk voor kunnen zijn. Het braakte in de jaren '80 onophoudelijk trashy films af die als bijdrage aan de cinema absoluut waardeloos zijn maar wel garant staan voor een flink pak guilty pleasures. De ongebruikelijke manier van zakendoen en hun visie op (actie)films heeft ondanks hun bedenkelijke reputatie als filmmakers, echter wel zijn effect gehad op de huidige Amerikaanse filmindustrie. In de hoogst entertainende documentaire Electric Boogaloo: The Wild, Untold Story of Cannon Films krijg je dan ook niet alleen een genietbaar staaltje te zien van dergelijke exploitatiefilms, het biedt ook een interessante terugblik op een stuk Hollywoodgeschiedenis.

De talking heads die in deze prent terugkijken op een wel heel bizarre tijd, zijn stuk voor stuk van dichtbij getuige geweest van de onverschrokken manier van werken die de hoogdravende Israelische neven Golan Globus en Menahem Golan typeerde. De oprichters van Cannon Films waren liefhebbers van de cinema en hadden enkele keren de intentie om echte meesterwerken af te leveren, maar hun slechte smaak, de onmogelijkheid om de Amerikaanse (film)cultuur echt te vatten en hun weigering kritisch naar hun eigen werkwijze te kijken, maakten dat het beruchte tweetal de ene na de andere flop afleverde.

Hun visie viel samen te vatten als met een laag budget films inblikken waarvan het verhaal van weinig belang was, maar de actie overheerste, bij voorkeur gekruid met heel wat bloed en nu en dan een blote tiet of zeven. Langzamerhand groeide bij de megalomane heren echter de ambitie om Oscarwaardige producties af te leveren, helaas zonder succes. Brute, leeghoofdige actie, bedenkelijke acteerwerk, vergezocht naakt, bloedvergieten met een psychopathisch genoegen, knulllige special effects en een volkomen gebrek aan narratief, zouden voorgoed de kenmerken van een Cannonproductie zijn. 

Figuren die zichzelf overschatten zijn wel vaker de risee, maar hoewel Electric Boogaloo zeker en vast de draak steekt met het armtierige werk van het duo, is dit ook een soort eerbetoon aan de stamvaders van de foute film. De getuigen gniffelen - relativeren haast allemaal ook zichzelf - , maar spreken ook hun bewondering uit voor de koppigheid, overtuigingskracht en roekeloosheid van Globus en in het bijzonder Golan, die er bijvoorbeeld niet voor terugdeinsde een aap in zijn kantoor te ontvangen om hem een filmvoorstel te doen. Om hem dan overigens later te vervangen door een dwerg in een apenkostuum.

Aan deze documentaire werd een indrukwekkende zeven jaar gewerkt. De makers hebben dan ook heel wat figuren te pakken gekregen die recht van spreken hebben en wiens verhalen en anekdotes wonderbaarlijk gelijklopend zijn. Electric Boogaloo is bijzonder vakkundig opgebouwd, waarbij de anekdotes elkaar schitterend aanvullen en in een uitgekiende montage heerlijk worden afgewisseld met hilarische fragmenten uit Cannonfilms. 

De heren Golan en Globus verschijnen zelf enkel in archiefbeelden en weigerden hun medewerking aan de film. Toen ze benaderd werden door de makers - waaronder Brett Ratner - kregen ze het idee om zelf hun verhaal te vertellen. The Go-Go Boys: The Inside Story of Cannon Films verscheen dan ook enkele maanden eerder dan Electric Boogaloo, wat opnieuw illustreert hoe doelgericht de intussen uitgerangeerde filmmakers wel konden zijn. Hun film mist echter zelfkritiek, humor, interessante sprekers en vooral leuke fragmenten, wat Electric Boogaloo dus wel in overvloed heeft. Beide films na elkaar bekijken biedt wellicht het meest complete plaatje, maar wie enkel aan deze prent toekomt, heeft dan toch de beste optie genomen.