John Wick

Keanu Reeves gaat intussen ook al zo'n 30 jaar mee in de filmwereld, hoewel het behoorlijk lang geleden is dat de man echt in de kijker liep. Bij ons zal John Wick wellicht snel en geruisloos voorbijgaan, maar in zijn thuisland was deze actieprent een bescheiden hit die door de critici de hemel ingeprezen werd.

Wat deze wraakfilm in zijn genre doet opvallen, is vooral dat hij niet meer wil zijn dan precies dat, en daarbij zijn thema uitwerkt alsof er nog nooit eerder een stille protagonist opgevoerd werd die niets te verliezen had en daarom meedogenloos en daadkrachtig afrekent met diegenen die hem afnamen wat hem dierbaar is. Reeves is woordenloos eigenlijk op zijn best en straalt een passende onverzettelijkheid uit.

Niettemin is de rechtlijnige en doodeenvoudige plot van John Wick ook een zwakte. Er zit vrijwel geen diepgang in deze opeenvolging van vecht- en schietpartijen, hoewel de wraakmissie van Wick een zekere geladenheid heeft. De film lijkt zich immers in een soort alternatieve werkelijkheid af te spelen, waarbinnen misdaad een al even normale tak van de samenleving lijkt te zijn, met strikte codes. Dat maakt de actie minder plat dan gewoonlijk in het genre. De gevechten zijn overigens vakkundig georchestreerd.

Reeves is woordenloos eigenlijk op zijn best en straalt een passende onverzettelijkheid uit.

Regisseurs Stahelski en Leitch zijn dan ook ervaren stuntlui, die voor het eerst achter de camera staan. Ze lijken perfect te weten wat voor wereld ze willen creëren en welke beeldtaal daarvoor geschikt is. John Wick is stukken esthetischer dan de doorsnee Michael Bay-troep. De knetterende actie wordt onderbroken door sfeervolle, rustige shots en de montage is opvallend in toom gehouden. Dat maakt de film minder macho dan verwacht en net dat tikkeltje verfrissender.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de