St. Vincent

Niets nieuws onder de zon: In Hollywoodproducties slagen kinderen er al te vaak in knorrige ouwelui hun zachtaardige kant te laten (her)ontdekken. Ook in St. Vincent leidt dat tot enigszins sentimentele toestanden, maar niettemin kun je dit een grappige crowdpleaser noemen. En er is Bill Murray natuurlijk.

Onze favoriete knorpot - ok, we negeren Jack Nicholson even - is perfect gecast als een verzuurde, opportunistische sukkel die, tegen wil en dank uiteraard, bevriend raakt met zijn buurjongetje. De twee hebben elkaar wel wat te leren, al zijn de opvoedkundige inzichten van Vincent wel zeer beperkt. En warempel, ze worden allebei een beter mens en vormen uiteindelijk samen met het allegaartje aan nevenfiguren een grote warme familie.

Geen zorg dat daarmee de afloop van St. Vincent verklapt wordt. U zag dat einde ook wel komen en meer zelfs, u wil precies dat alles verloopt zoals verwacht. De plot ontwikkelt zich echter op hoogst aanstekelijke wijze, dankzij enkele grappige situaties, spitante dialogen en liefdevolle personages die door een erg leuke cast neergzet worden.

Een sentimentele maar grappige crowdpleaser.

Regisseur Melfi loopt aldus weiniig risico's, maar weet wel precies welk materiaal hij in huis heeft en breidt het geheel vlekkeloos aan elkaar. Hij kent ook de grote troef van zijn film - Murray dus - en biedt die alle kansen om met de film aan de haal te gaan. Melissa McCarthy, Naomi Watts en debutantje Jaeden Lieberher krijgen echter eveneens de ruimte om hun warme personages te ontplooien. Een aantal grappen en dialogen zijn bovendien net krokant genoeg om de film een flinke ruggengraat te geven en te voorkomen dat de gesuikerde boodschapperigheid de bovenhand krijgt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de