Reality

Genre: Curiosum | Duur: 1u27 | 2014 | Release: 25 Februari 2015 | Land: Frankrijk | Regie: Quentin Dupieux | Cast: Jon Heder, Alain Chabat, Elodie Bouchez

Quentin Dupieux is een wat recalcitrante filmmaker die er doorheen enkele films in geslaagd is een volstrekt eigen universum te creëren waarin simpelweg alles kan. Dat betekent nog niet dat de kijker mee is. Pakweg David Lynch, Charlie Kaufman of Leos Carax hebben al meerdere keren aangetoond dat het kan volstaan je publiek te bedwelmen zonder dat er van logica of realiteit sprake moet zijn maar het valt echter te betwijfelen of Dupieux ooit in die klasse zal opduiken. 

In Reality verweeft hij enkele van de pot gerukte situaties, waarbij op geen enkel moment duidelijk is of we ons in een droom, een film of de werkelijkheid bevinden. Een meisje vindt een video in de ingewanden van een everzwijn, een schooldirecteur verkleedt zich als vrouw en berispt bejaarden, een als knaagdier verklede presentator heeft een onzichtbare eczeem en een filmregisseur-in-spe gaat op zoek naar de perfecte kreun voor zijn film over televisies die mensen doden. Dit soort absurditeiten klinkt ons eerlijk gezegd als muziek in de oren, en het spelen met diverse lagen van de werkelijkheid, waarbij personages zichzelf tegenkomen, dromen overgaan in andere dromen (of net niet, want dat valt niet bij te houden) of bepaalde gebeurtenissen gewoon geacteerd worden, heeft het potentieel ons een heerlijke trip te bezorgen. 

Dat valt dus flink tegen. Ongetwijfeld zal deze Reality, net als Rubber en Wrong, op applaus kunnen rekenen bij hipsters met een beperkte kijk op film en andere dwepers met het niet-conventionele. Wij zien onze absurditeiten echter liever in een iets poëtischer sausje geserveerd, met enige symboliek alleszins, of anders dan toch met meer visuele flair of cinematografische magie. Lynch dus, Kaufman, Carax, Michel Gondry, Terry Gilliam en Monthy Python zelfs. Maar niet Dupieux, die zijn eigen films amper ernstig lijk te nemen, geen zier geeft om enige kunstzinnigheid en geen brood gegeten heeft van fatsoenlijk narratief. 

De soundtrack laten bestaan uit een ultrakort fragment uit een werk van Phillip Glass uit 1970, en dit dan tot in den treure herhalen, is een vondst die nochtans doet vermoeden dat Dupieux zekere opvattingen of ideeën heeft, al dan niet onder invloed van bedwelmende middelen. Dat alles smeden tot een coherent, sfeervol, indringend, of maar enigszins betekenisvol geheel, is echter niet aan hem besteed. We hoeven echt geen antwoorden of duiding, zijn ten volle bereid ons te laten meeslepen door gekte, we applaudiseren volop mee voor aparte filmervaringen. Maar neem dan wel jezelf serieus. 

Ongeinig curiosa als dit horen thuis op filmfestivals, maar, beste programmatoren van Film Fest Gent 2014, laat dat dan in een obscure nevensectie zijn en niet in de officiële competitie.