Maps to the Stars

De Canadese regisseur David Cronenberg maakte tot op heden geen enkele film binnen het Amerikaanse studiosysteem, maar dat belette hem niet om zijn nieuwste film in het epicentrum van de filmindustrie te laten afspelen. Hollywood is de setting van Maps to the Stars.

Cronenberg gebruikt in veel van zijn films gesloten universa als decor: van de waanwereld Interzone in Naked Lunch en het computerspel in eXistenZ tot het grimmige Londen in Spider en de maffia-onderwereld in Eastern Promises. Het feitelijke bestaan heeft weinig te maken met het feit dat Cronenberg er steevast een eigen logica en aparte set van regels op toepast. Zo is het ook met Maps to the Stars – hij toont Hollywood als een bubbel die verdacht veel weg heeft van de realiteit.

Er is alvast heel wat te beleven in deze wereld: celebrity-spotter Agatha Weiss gaat naar Los Angeles om haar ouders en broertje te zoeken. Ze vindt er een job als personal assistent voor Havana Segrand, een Hollywoodactrice op haar retour. Agatha’s broertje blijkt een kindsterretje te zijn, zijn moeder zijn manager. Vader Stafford is dan weer een coach met niets anders dan afgevlakte levenswijsheden in de mouw. Hollywood wordt bevolkt door Hollywood-clichés.

Cronenberg en scenarist Bruce Wagner breien een complex weefsel van verhaallijnen die moeilijk vast te pinnen zijn op een gemeenschappelijk thema. Toch is een van de rode draden de terugkeer van geesten uit het verleden. De personages worden geplaagd door figuurlijke, maar ook letterlijke spoken. Mensen keren terug uit andere tijden, in andere gedaantes, met andere intenties. Daarnaast keren ook verhaalelementen terug in andere contexten: het vuur van twee branden, incest van verschillende generaties. Op een intertekstuele manier keert ook Robert Pattinson terug, deze keer aan de andere kant van de limo.

Satirische extravaganza

Op die manier is deze film vintage Cronenberg: herhaling in een gesloten systeem. Het verhaal is geen narratieve reeks, geen punt a dat naar punt b leidt, maar wel een herhaling en variatie van enkele punten. Na verloop van tijd wordt Maps to the Stars een kluwen dat aan betekenis wint, zonder dat wij precies weten wat die betekenis is. Wij krijgen geen punt b, enkel een aandikking van a. Zoals in Havana en Agatha.

Wat wel verschilt van zijn vorige films, is Cronenbergs speelse aanpak. Hij schuwt de satire allesbehalve (‘I’m thinking about joining Scientology, you know, as a career move’), tot op het extravagant ordinaire af (Havana op het toilet). Hij wisselt genres in sneltempo af, van komedie tot familiedrama en horror. Cronenberg lijkt zich kostelijk te amuseren in zijn speeltuin, die iets weg heeft van David Lynch en Bret Easton Ellis, The Canyons en Entourage.

Ook de cast is indrukwekkend: Julianne Moore, die voor haar rol van Havana Segrand de prijs voor beste actrice in Cannes won, John Cusack, Robert Pattinson en Mia Wasikowska. Het zijn echter vooral Olivia Williams en Evan Bird die imponeren, als kettingrokende vrouw en haar diva-zoon.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de