Thor: The Dark World

Het is al vaker gezegd: in het pantheon der superhelden is Thor waarschijnlijk één van de minst interessante. Enerzijds omdat hij een concrete zwakte tekortkomt (zelfs de onverwoestbare Superman heeft tenminste kryptonite als achillespees) en anderzijds omdat Thor altijd maar Thor is. Dit laatste in tegenstelling tot de meerderheid van zijn collegahelden die vaak worstelen om hun dagdagelijkse identiteit te combineren met die van hun alter ego. Dat hij alleen amusant blijft door lichte dosissen van zelf-parodie lijkt Thor: The Dark World al iets beter te beseffen dan zijn voorganger uit 2009, maar uitzonderlijk veel beter is het resultaat er niet door geworden.

In dit avontuur moet onze held de Dark Elves bestrijden, een groep vijanden uit de tijden van Odins vader. Onder leiding van een zekere Malekith is het deze kwaadaardige bende hun plan de realiteit tot absolute duisternis te doen terugkeren door middel van een wapen genaamd de 'Aether'. In zijn poging dit plan te voorkomen kruist Thor opnieuw paden met Jane, met wie hij romantisch betrokken geraakte in de eerste film. Ze werken samen om het einde van het universum te stoppen.

Om te compenseren voor deze eerder clichématige verhaallijn en de simplistische protagonist krijgen we de bovennatuurlijke werelden van Thor in meer detail te zien dan in de eerste film. Terwijl deze omgevingen geenszins meer zijn dan Tolkien-eske fantasiegebieden besprenkeld met scifi-elementen, zijn ze wel een stuk boeiender dan de desolate woestijnlandschappen van New Mexico uit Thors cinematisch debuut. Wat cinematografie en visuele effecten betreft is The Dark World ruim bevredigend.

Dat Thor alleen amusant blijft door lichte dosissen van zelf-parodie lijkt Thor: The Dark World al iets beter te beseffen dan zijn voorganger, maar uitzonderlijk veel beter is het resultaat er niet door geworden.

Niettemin, dat volstaat amper om de gebreken door vingers te zien. De humor schommelt tussen flauw en grappig en ook pathosgewijs is deze prent verre van overtuigend. De personages zijn niet meer dan karikaturen, waardoor de momenten met de ambitie aangrijpend te zijn enorm geforceerd aanvoelen. Zo is bijvoorbeeld de liefdesrelatie tussen Thor en Jane evenmin geloofwaardig als Natalie Portman die een geniale wetenschapper vertolkt. Daarbovenop zijn de vakkundig gefilmde actiescènes, wat toch een hoofdattractie zou moeten zijn in popcornvertier als dit, slechts deels vermakelijk door de weinig engagerende context.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de