Les garçons et Guillaume, à table!

Narcistische cineasten die hun innerlijk getormenteerde clown blootleggen aan het publiek, door zowel de regie, het scenario als de hoofdrol van een film voor eigen rekening te nemen, zorgen wel vaker voor verdeelde reacties. Daar kunnen Woody Allen en Roberto Benigni ondertussen al over meespreken. Of je geraakt volledig geboeid door hun neuroses en eigenzinnig vertelstijl of het werkt je op de zenuwen als een ondraaglijk jeukend eczema. Enkele van hun films zijn reeds tot meesterwerken uitgeroepen (Annie Hall, Manhattan, La vita è bella) terwijl andere maar matig of zelfs slecht werden onthaald (Anything Else, La tigre e la neve).

Ook Guillaume Gallienne waagt zich nu met Les garçons et Guillaume, à table! aan een dergelijk avontuur. Simpel gezegd gaat de film over Guillaume – gespeeld door Gallienne zelf – die als een zeer gevoelige jongeman met een sterk vrouwelijk kantje op zoek gaat naar zijn seksuele geaardheid. Deze zoektocht brengt hem van de ene komische situatie in de andere. Vooral Guillaume’s moeder, waaraan hij zich zoveel mogelijk probeert te spiegelen, deed ons daarbij verschillende keren gniffelen, vooral wanneer ze als denkbeeldig publiek aan Guillaume verschijnt om bepaalde situaties van commentaar te voorzien.

Gallienne laat de gênante situaties en de theatermonoloog waarin hij zijn verhaal aan de kijker en het publiek vertelt naadloos in elkaar overvloeien door middel van verschillende montagetechnieken zoals de match cut. Scènes waarin Guillaume en zijn moeder – eveneens een schitterende vertolking van Galliene zelf – samen in beeld komen, zijn zeer geloofwaardig geënsceneerd.

Het is voorlopig nog een mysterie of Gallienne verder dezelfde weg zal inslaan als Woody Allen of Roberto Benigni maar dit is alvast een degelijk begin.

De film heeft echter ook zo zijn tekortkomingen. Zo laten de verwijfde trekjes van de protagonist de prent soms te veel naar een dijenkletser neigen. Het is ook niet altijd duidelijk wat Gallienne ons juist wil duidelijk maken met dit verhaal. Het is dan ook jammer dat hij ons dit op het einde van zijn film letterlijk moet vertellen.

Het is voorlopig nog een mysterie of Gallienne verder dezelfde weg zal inslaan als Woody Allen of Roberto Benigni maar we vonden dit alvast een degelijk begin.

Bert Coppens Helemaal (niet) akkoord? Lees de