Marina

Eerlijk toegegeven: bij het nieuws dat Stijn Coninx een biografie over de Italiaanse Rocco Granata ging maken, begonnen we al lichtjes te klappertanden. Zijn laatste twee langspelers waren niet bepaald films waar ons hart sneller van ging kloppen. Het is al meer dan twintig jaar geleden dat Daens hoge toppen wist te scheren maar Coninx wordt desondanks nog steeds bij de grootste Vlaamse regisseurs gerekend. Wellicht omdat zijn films productioneel elke keer weer verzorgd zijn en omdat hij nog steeds veel invloed binnen de Vlaamse filmwereld uitoefent, maar als filmmaker lijken zijn gloriedagen reeds lang voorbij. Dat valt helaas ook aan deze film te merken.

Nochtans klonk alles veelbelovend en werd de film al vroegtijdig gehypet. Zo verschenen er berichten dat hoofdrolspeler Matteo Simoni ter voorbereiding naar Italië afreisde om er de taal machtig te worden en leerde hij ook accordeon spelen. Bovendien wist Coninx de Italiaanse ster Luigi Lo Cascio van het meesterlijke La Meglio Gioventù te strikken en werden er ook scènes in Italië zelf gedraaid. Er leek dus toch nog een streepje hoop aan de horizon, zeker toen bekend raakte dat de gebroeders Dardenne investeerden in de prent.

Tijdens de openingsact zien we hoe de familie Granata zich in Italië voorbereidt om naar België te verhuizen, waar de vader in de steenkoolindustrie zal werken. Ondanks de reeks Italiaanse vooroordelen en clichés, weet Coninx de setting sfeervol in beeld te brengen met ondersteuning van de Italiaanse componist Michelino Bisceglia. Eens aangekomen in België wordt de familie in een slijkerig getto gestopt. Vader Granata zet elke dag zijn leven op het spel terwijl Rocco zijn passie voor muziek wil beleven.

Op het moment dat we Matteo Simoni voor het eerst Italiaans horen spreken, klinkt dit inderdaad overtuigend. Maar wanneer we hem even later als een klungelige verliefde tiener in ware slapstickstijl van zijn fiets zien tuimelen en hij in het Nederlands met een karikaturaal Italiaans accent zijn jeugdvriendinnetje (Evelien Bosmans) probeert te versieren, gaat alle geloofwaardigheid overboord. Het gevoel van ongeloof, dat voortkwam uit de hoop dat deze opvoering enkel een grapje van korte duur was, wordt zelfs al gauw ingeruild voor plaatsvervangende schaamte. Voor de rest van de film houdt Simoni zijn geforceerde hese stem aan - wat lijkt op een uit de hand gelopen Godfather-imitatie - en doet hij daarmee alle moeite voor zijn Italiaanse en muzikale talenten teniet.

Oppervlakkig, voorspelbaar, karikaturaal, platvloers en amateuristisch: kan Coninx het filmen aan de nieuwe generatie overlaten?

Ook de rest van de cast benadert af en toe bedroevend dicht het niveau van een amateurtheatergezelschap. Evelien Bosmans mag het hopeloos verliefde meisje spelen dat uiteindelijk onder druk van haar vader (een al even teleurstellende Warre Borgmans) kiest voor een rijke klootzak. Bovendien is Chris Van den Durpel volledig miscast als de karikaturale manager van Rocco. Luigi Lo Cascio is de enige die nog probeert er het beste van te maken, maar weet door zo’n weinig subtiel scenario moeilijk stand te houden.

Een grote pluim voor de technische ploeg is wel enigszins terecht. We zijn niet bepaald fan van Rocco’s platen maar de fragmenten waarin “Marina Marina Marina…” door de speakers swingt, zorgen wel even voor vuurwerk. Ook Lou Berghmans neemt ons met zijn camera op zelden geziene wijze mee tot diep in de steenkoolmijn. Maar de film in zijn geheel is veel te oppervlakkig en voorspelbaar, de personages te karikaturaal en de humor te ridicuul en te plat. Mogen we Meneer Coninx vragen om het maken van films nu alsjeblieft over te laten aan de nieuwe generatie van Vlaamse cineasten, zoals Michael Roskam en Felix Van Groeningen, en zich te beperken tot het doceren aan een volgende generatie filmmakers?

Meindert Callens Helemaal (niet) akkoord? Lees de