Metéora

Nu Griekenland met het overlijden van Theo Angelopoulos zijn grootste cineast verloren heeft, reist de vraag wie zijn mogelijke opvolger is. Voor ons mag dit gerust Giorgos Lanthimos worden, regisseur van het bijzondere Dogtooth en Alps. Maar ook Spiros Stathoulopoulos wilt met zijn tweede film Metéora onze aandacht grijpen.

De titel van de film verwijst naar een kloostercomplex in Griekenland waar zes Orthodoxe kloosters gebouwd werden op rotsheuvels. In twee van deze kloosters die recht tegenover elkaar staan, wonen een Russische non en een Griekse monnik. Hun dagelijkse leefwereld wordt grondig verstoord door hun ontluikende, maar verboden liefde.

De bijzondere locatie van de film zorgt voor enkele fenomenale beelden en enkele shots zou je zo willen inkaderen en boven je bed hangen. Stathoulopoulos benadert de omgeving alsof zij het derde hoofdpersonage is, dat een soort van obstakel vormt tussen de twee personages, net als hun geloof. De impact van hun geloof op hun psyche wordt dan weer leuk weergegeven door geanimeerde scènes in de vorm van de Byzantijnse schilderkunst.

De bijzondere locatie van de film zorgt voor enkele fenomenale beelden en enkele shots zou je zo willen inkaderen en boven je bed hangen

De visuele pracht kan helaas niet verbergen dat het lijkt alsof de cineast niet goed wist wat hij moest aanvangen met de nochtans interessante materie. Het verhaal en de personages voelen onderontwikkeld aan en de film weet ook nooit echt te boeien. Het grootste gemis is dat je de passie tussen de twee personages niet voelt, zelfs al is deze onderhuids.

Buiten de clichéboodschap ‘liefde overwint alles’ en de invraagstelling van een aantal religieuze gewoontes, heeft de film eigenlijk bitter weinig te zeggen. Metéora moet het vooral hebben van een dromerige sfeer en zijn unieke setting die zich manifesteert in de prachtige landschapsfotografie.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de