Much ado About Nothing

Joss Whedon kan zich wat veroorloven. Als de scenarist van het inventieve The Cabin in the Woods en de regisseur van de kaskraker The Avengers een in zwart-wit gefilmde Shakespeare-adaptatie wil maken, verplaatst naar het heden maar met de originele teksten, en dit zonder bekende acteurs, laat je de man dus gewoon doen. Het resultaat is echter enkel aan volbloed Whedonfans of vurige aanhangers van de Britse bard besteed.

Deze komedie moet het vooral hebben van spitse one-liners en verbale steekspelen, die in de eerste plaats de interactie dienen tussen Benedick en Beatrice. Geen van beide wil toegeven verliefd te zijn op de ander. Intussen spelen zich nog enkele andere intriges af in het huis waar alle personages zich verzameld hebben. De snoodaard Don John tracht het verse geluk van het op trouwen staande koppel Claudio en Hero te verpesten, met dramatische gevolgen.

Dit blijspel wordt door Whedon aannemelijk opgevat als een screwballkomedie. Toch is dit niet meteen verteerbaar entertainment. De ouderwetse dialogen vragen een inspanning, met het risico op indutten. Terwijl ze het schrijftalent van Shakespeare in de verf zetten, blijft het gebruik ervan in een moderne setting haaks werken. Dit is lang niet de Romeo+Juliet van Baz Luhrman.

Visueel oogt deze prent al even oninteressant. De keuze voor zwartwit - omdat de meest legendarische komedies ook van voor de kleurenfilm dateren - roept vraagtekens op. Er vallen kunstzinnige effecten mee te bereiken, maar Much ado About Nothing oogt enkel goedkoop en maakt de film geenszins levendiger. Het decor - Whedon's eigen woning - is als een stijlloos amalgaan van prullen uit Amerikaanse catalogi een doorn in het oog en laat de hele productie amateuristisch lijken.

De acteurs, de meesten opgediept uit andere Whedonproducties, weten wat aan te vangen met de taal van Shakespaere maar het theatrale spel komt vaak steriel over. Enkel Nathan Fillion (die u vooral kent uit de serie Castle) vindt meesterlijk de perfecte komische toon. Remember that I am an ass!

Wie bijna twee uur verfijnde woordenbrij aankan en voorbij de letterlijke en figuurlijke kleurloosheid kan kijken, zal dit onderonsje misschien met enig genoegen bekijken. De andere mogen dit gerust pretentieus gewauwel noemen. Kenneth Branagh's weelderige adaptatie uit 1993, wint er overigens alleen maar appreciatie mee.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de