As I Lay Dying

As I Lay Dying, gebaseerd op de gelijknamige klassieke roman van William Faulker, vertelt het verhaal van een groep Amerikaanse zuiderlingen die een tocht naar het stadje Jefferson maken om er het lijk van een familielid te begraven.

Welke potentieel de film mag gehad hebben is verloren gegaan door de frappante keuze om haast alles in beeld te brengen met een splitscreen-effect. De inspiratie hiervoor was vermoedelijke Faulkners gebruik van meerdere perspectieven in de roman, maar regisseur Franco’s keuze om die standpunten gelijktijdig weer te geven is volstrekt onbegrijpelijk. In de poging de twee kanten van het beeld te verwerken kijk je eigenlijk naar geen van beiden, wat inleving haast onmogelijk maakt– een kostelijke prijs voor wat niet meer dan een ostentatieve gimmick lijkt te zijn.

'As I Lay Dying' is niet merkwaardig genoeg om te willen verstaan.

Ook zonder het splitscreen-effect zou As I Lay Dying echter een ondoorgrondelijk en lastige filmervaring zijn geweest, dit vanwege de onvatbare personages en de opzettelijk vage verhaalvertelling. Raadselachtigheid is niet noodzakelijk een negatieve eigenschap, zoals bravourestukken van mysterie als Mulholland Drive en Picnic At Hanging Rock bekrachtigen, maar de geheimen van Franco’s puzzel nodigen amper uit om ze te willen oplossen.

Bovendien werden sommige personages bezwaarlijk gecast. Het zuiders accent van Tim Blake Nelson bijvoorbeeld, wie Anse incarneert, is zo overdreven dat het grenst aan parodie. Ook is het moeilijk om voorbij Danny McBride’s gewoonlijk komisch persona te kijken na al diens uitbundige vertolkingen. Hoewel hij een betamelijke redneck-smoel heeft, lijkt het ongepast hem een laconieke boer te zien incarneren, zeker na het excessief wangedrag dat hij vertoonde in This Is The End.

Goed om hoofdpijn van te krijgen, meer niet.

Vik Verplanken Helemaal (niet) akkoord? Lees de