Jack the Giant Slayer

De avonturenprent Jack the Giant Slayer is gebaseerd op het sprookje Jaak en de Bonenstaak, waarin een boerenjongen in het bezit komt van een aantal magische bonen. Eens ontkiemd reiken ze tot in de hemel, waar een verbannen volk van reuzen verblijft. Klinkt nog altijd enigszins mysterieus en aangezien er tegenwoordig wel erg veel mythes en sprookjes de weg naar het witte doek vinden, zag Hollywood ook in dit verhaal wel brood. Vreemd genoeg sloeg de prent in de VS niet aan.

Dat is vooral opmerkelijk omdat deze film wel erg keurig de formule volgt die van veel andere avonturenfilms wel een succes maakte. Spanning, actie en romantiek wisselen elkaar goed gedoseerd af, de cast loopt er ontspannen bij - nog nooit een ridder gezien met zo'n cool kapsel als Ewan McGregor - en de film is technisch vakkundig gemaakt, tot de uit CGI opgetrokken reuzen toe. Een beetje hol en karakterlooswel, met meer aandacht voor het spektakel dan voor de plot, maar dat is bij Oz the Great and Powerful, Alice in Wonderland, Snow White and the Huntsman en al die andere popcorn-familiefilms eigenlijk evenzeer het geval.

Het is ons dus een raadsel waarom de Amerikanen niet vielen voor dit charmante sprookje. Het is weliswaar veeleer een product dan een film, zoals de meeste blockbusters eigenlijk, maar er zit vaart en dynamiek genoeg in om dit niet ontspannen uit te kijken.

Vaardig sprookjesspektakel met afgemeten doses actie, spanning en romantiek

Evenwel nog even een kritisch terzijde. Bryan Singer verblufte ons ooit met The Usual Suspects. Lang geleden en ver weg als je even stilstaat bij wat hij daarna nog uit zijn mouw geschud heeft. Gezien het gebrek aan persoonlijke stijl in films als X-Men, Superman Returns, Valkyrie en deze Jack and the Giant Slayer, groeit bij ons stilaan de neiging hem wat overroepen te gaan vinden. Meer dan wat routineuze popcorncinema zit er blijkbaar niet meer in.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de