End of Watch

Zijn er politiefilms die nog iets nieuws te vertellen hebben? Wel als het van scenarist en regisseur David Ayer afhangt, specialist in het genre. Dat hij weet wat er leeft in de meest ongure buurten van Los Angeles bewees hij al met de scripts voor Training Day, Dark Blue en S.W.AT. Met Street Kings en Hars Times toonde hij zich (min of meer) kundig als regisseur, zij het dat de beperkingen van het genre voelbaar werden en de man in se steeds hetzelfde leek te gaan vertellen. Met End of Watch blijft hij thematisch gezien ter plaatse trappelen, maar toch staat de film stevig op zijn poten.

De sterkte van End of Watch blijkt vreemd genoeg net dat er amper een plot is. We volgen agenten Taylor en Zavala, aan het werk in een onfris deel van L.A. Hun verhaal is dat van twee mannen die iedere dag met de grootste rotzooi geconfronteerd worden. Slik het maar, die geknevelde baby's, crackverslaafde moeders, wapenzieke fuckers, mensenhandelaars, dealers en volstrekt immorele klootzakken. Het duo slaat zich er door. Hun vriendschap is daarbij van groot belang. Meestal gaan ze goedgehumeurd aan de slag. Maar dan kruisen ze de weg van een meedogenloze gangsterbende.

Ayer gaat met End of Watch duidelijk voor een realistische film. Dat merken we niet alleen aan de afwezigheid van een gezocht verhaal maar ook aan de visuele stijl. Zowat de helft van de film krijgen we te zien door camera's die de personages zelf bij hebben. Zo krijg je aanvankelijk de indruk naar één van die opgeklopte Amerikaanse reality-series te kijken die het dagelijks leven van de politie in beeld brengen. De camera staat amper stil en creëert een typische, goedkoop-ogende, digitale esthetiek. Dit hoeft echter geen gebrek te zijn. End of Watch wordt er alleen maar realistischer en meeslepender door, al komt het afwisselen van deze point-of-views wat inconsequent over.

Jake Gyllenhaal en Michael Peña doen de rest. Ze maken van Taylor en Zavala twee zeer menselijke agenten. Macho's en patsers, maar ook helden. Tussen de acties door worstelen ze met bescheiden levensvragen - wat een aantal mooie dialogen oplevert. Deze twee oprechte kerels winnen snel de sympathie van de kijker. Je kijkt het dan ook met een toenemend wee gevoel in de onderbuik aan, want dit kan niet goed aflopen. Met een groeiende intensiteit raast End of Watch naar een gewelddadige climax.

Zonder pamfletcinema te willen zijn, weet End of Watch een kijk te bieden op een harde job die gelukkig de onze niet is. Ayer's focus op de mens achter de agent, toont aan dat er eindelijk ook wat evolutie in zijn werk komt.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de