The Descendants

Sommige critici menen dat Alexander Payne in zijn nieuwste prent The Descendants een stuk van zijn scherpte heeft ingeruild voor wat warmhartig familiegeluk. Dat de film vijf Oscarmoninaties kreeg, waaronder die voor Beste Film, zou dit kunnen bevestigen, hoewel eerder satirisch werk van Payne, zoals About Schmidt en Sideways, ook al op de goedkeuring van The Academy mocht rekenen. In alle geval is The Descendants, hoewel minder een komische blik op la condition humaine dan we van Payne gewend zijn, een oerdegelijke Hollywoodfilm die zijn boodschap met veel flair weet te brengen.

George Clooney is alweer in goede doen als Matt King, een zakenman wiens verwaarloosde vrouw in een coma belandt. Zijn twee dochters, één die denkt dat ze volwassen is en één die denkt dat ze een puber is, maken het hem geenszins makkelijk. Zijn rol als vader wordt brutaal gedissecteerd. Bovendien komt hij iets te weten over zijn echtgenote dat de zaken in een heel ander perspectief plaatst. Ook de regeling van een zwaarwichtige erfenis drukt op Kings geweten.

In wat volgt, worden op min of meer traditionele wijze levenslessen geleerd, daden vergeven en vouwen in de relaties platgestreken. Toch moet gezegd dat de scenaristen dat op bijzonder vlotte, aanstekelijke en gevoelige manier uitwerken, met hier en daar gepaste scheuten humor. De kracht zit hem vooral in de evenwichtige uitdieping van de plot. Geloofwaardig drama dat nooit overhelt naar het pathetische, humor die de ernst van de film niet ondergraaft. Een markant gebrek aan cynisme liet ons bij momenten echter net iets te genoeglijk achterover leunen.

Van Clooney vereist dat een emotionele naaktheid die we van hem niet gewend zijn. Hij is echter niet in elke scène helemaal overtuigend. Met Shailene Woodley, die de oudste dochter speelt, heeft Payne echter wel goud in handen. Verder toont de regisseur opnieuw zijn apart gevoel voor casting: met Robert Forster (Jackie Brown), Beau Bridges en Matthew Lillard (Scream) haalt hij vergeten acteurs boven, terwijl ook dochter Scottie en vriendje Sid met veel bravoure vertolkt worden.

Zo ontwikkelt The Descendants zich als een treffend, soms pijnlijk familiedrama waarin de protagonisten zich ervan bewust worden dat ze rekenschap af te leggen hebben en we geen van de verschillende rollen die we in het leven vertolken foutloos kunnen uitvoeren. Dat Hawaii de achtergrond vormt van dit relaas, is geenszins toevallig: het geeft de film een cultureel-historisch accent dat bepalend is voor het drukkend bewustzijn van de Kings. Applaus voor de makers dat ze ons de eilandengroep vanuit een heel ander standpunt laten zien, maar dat hadden we van Payne wellicht mogen verwachten.Dat hij zijn verhaal dan weer net vanuit een iets te traditioneel oogpunt brengt, hoeft geen euvel te zijn: The Descendants is prima filmvoer.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de