The Help

In een schaamteloze poging om uw hart en traanklieren te beroeren, wordt in The Help een effectief relaas verteld rond het lot van zwarte dienstmeiden in welstellende blanke gezinnen in de jaren 1960. Buiten de verwachtingen om vond de boekverfilming een groot publiek en komt die nu zelfs in aanmerking voor tal van filmprijzen. Ondanks de nobele intenties en enkele hartverscheurende momenten, is dat toch wat veel eer voor een film die van te weinig vakkennis getuigt.

Emma Stone speelt Skeeter, een jongedame wiens woeste krullen, schrijfambities en kritische ingesteldheid haar doen vervreemden van haar omgeving. Haar vriendinnen zijn hardvochtige, ijdele en verwende ijskoninginnnen geworden die hun dagen vullen met bridge en cocktails en de zorg voor hun kinderen en huishouden overlaten aan de meid. De rassensegregatie houdt in dat de huishoudhulp vaak onmenselijk behandeld wordt. Terwijl ze zich vaak met hart en ziel inzetten voor de opvoeding van de kindjes, worden ze vernederd en uitgebuit. Skeeter zoekt één van hen op, de vermoeide Aibeleen, om diens bedenkingen op papier te zetten.

Regisseur Tate Taylor vindt in deze problematiek voldoende stof voor een goedbedoeld drama. Wat ons betreft mag hij daarvoor gerust het sentiment en de melodramatiek opzoeken. The Help weet in enkele scènes aangrijpend het sociale onrecht van toen aan te klagen, al gebeurt dat weinig subtiel. Jammer genoeg is de beperkte ervaring van de cineast ieder moment voelbaar en weet hij er geen coherente en elegante film van te maken.

Het opvoeren van een tiental personages - allemaal vertolkt door geweldige actrices - speelt Taylor duidelijk parten. Hij weet niet op wie te focussen en lijkt willekeurig protagonisten op te voeren. Er zit bijzonder weinig lijn in de plot, die soms ook sukkelt met flashbacks en halfslachtig gebruik maakt van een voice-over. Daardoor wordt nergens echt diepgang nagestreefd. Zo wordt een halve film verspild aan de banale perikelen rond een onsmakelijke taart. Dat Skeeter, Aibeleen en hun medeplichtige Minny tot (min of meer) chantage moeten overgaan, illustreert de beperkingen van de schrijvers. De ongenuanceerde personages - vrijwel alle blanke vrouwen zijn kille feeksen - verhinderen ook hun eigen evolutie: niemand komt tot nieuwe inzichten en durft zijn eigen gedrag in vraag stellen. The Help mag dan al vooral een ode zijn aan de moed van de onderdrukte zwarten, opmerkelijk is toch dat de film geen fatsoenlijke conclusie biedt zoals je dan wel zou verwachten van een film die van de clichés aan elkaar hangt.

Ondanks die enkele mooie momenten en aanstekelijke vertolkingen - Jessica Chastain in het bijzonder is fantastisch - is The Help dus een onbevredigende film. Taylor heeft zichzelf overschat: ook zijn camerawerk en montage geven blijk van weinig visie en doen de film aan cachet ontbreken. Dat er al sprake is van Oscarnominaties, is een typisch voorbeeld van de overschatte waardering die Hollywood geeft aan films met dergelijke thematieken. Als een Octavia Spencer, die Minny speelt, dan als actrice gewaardeerd wordt, ligt dat eerder aan haar rol dan aan haar toch wel vlakke vertolking.

Niets tegen doorgedreven Hollywooddrama's à la Forrest Gump, A Beautiful Mind of The Blind Side, maar The Help schiet toch te kort om op gelijke voet te staan met pakweg Driving Miss Daisy.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de