Mission: Impossible - Ghost Protocol

Genre: Actie | Duur: 2u10 | 2011 | Release: 14 December 2011 | Land: VS | Regie: Brad Bird | Cast: Tom Cruise, Simon Pegg, Jeremy Renner, Paula Patton, Tom Wilkinson, Michael Nyqvist, Léa Seydoux, Ving Rhames

Een kleine geschiedenis: Toen Mission: Impossible in 1966 voor het eerst op de buis verscheen laaide het vuur van de Koude Oorlog nog steeds torenhoog op. Om hieraan tegemoet te komen lanceerde de Amerikaanse tv-tycoon CBS, in het spoor van de Britse Bond, zijn hoogsteigen geheim agent: Dan Briggs. Zijn missie: ten strijde trekken tegen de dictators en malafide syndicaten van een fictieve communistische wereldmacht, gelokaliseerd in een niet nader genoemd deel van Oost-Europa.

Ruim veertig jaar later speelt regisseur Brad Bird met zijn Ghost Protocol handig in op de nasmeulende angst voor het Rode Gevaar en geeft hij er een verfrissende en bovendien vredestichtende draai aan. Spil van de film: Het Kremlin vliegt met veel kabaal de lucht in en er wordt de Moskovieten een koffertje met atoombomcodes ontfutseld. Niet alleen Amerika maar ook de Russen hebben plots nood aan een goedhartig geheim agent zonder grenzen. Zijn naam - die doorheen de geschiedenis wat is bijgeschaafd -, is Ethan Hunt. Met deze vernuftige ommezwaai blaast Brad Bird voor eens en voor altijd het einde van de Koude Oorlog af en worden de Russen voorgoed in het hart der Amerikanen gesloten (Al worden ze wel geportretteerd als beunhazen en vechtjassen.).

Dat de pater familias van Pixar de schattige bits en bytes van zijn Incredibles inruilt voor de grandeur van de actiethriller lijkt op het eerste zicht een stoutmoedig zet maar blijkt, na het bekijken van Ghost Protocol, een logische en gestroomlijnde keuze. In wezen verschillen beide films niet zo veel van elkaar en brengen ze dezelfde mix van inventieve actiescènes en gags, van een klassieke spanningsopbouw en flitsend nieuwe gadgets (zo wordt Ians Ipad voorzien van een app om jaloers op te zijn).

Gek genoeg werkt deze mix van stijlen Ghost Protocol eerder tegen. De snedigheid van de film wordt, in tegenstelling tot het bruisende Mission Impossible 3, ondermijnd door Birds makke vertelstramien, ongeïnspireerde plot en hopeloos saaie fotografie. Bovendien loopt het testosteron van Hunt wat verloren tussen de talloze grappen en grollen van zijn trouwe hulpje Benji. Zo wordt de eens zo stoere, stijlvolle en stille killer (zie vooral DePalma’s Mission Impossible) herleid tot niet veel meer dan een sidekick in ‘s mans eigen avontuur.

Desalniettemin verdient Tom Cruise kudos voor zijn (door botox stijfgetrokken?) smoelwerk dat hij voor één keer verassend sober houdt, hetgeen jammer genoeg niet opgaat voor zijn collega’s Jeremy Renner en Paula Patton, die ons op een tenenkrullende serieux en een sporadische kauwgomglimlach trakteren. Gelukkig is er nog de succulente verschijning van Brits sekssymbool Simon Pegg die, met zijn personage Benji, een heerlijk lichte toets aan Ghost Protocol meegeeft. Jammer genoeg voelt Bird zich klaarblijkelijk verplicht deze humor te counteren met heraldische prietpraat en ijskoude pathetiek, momenten die steeds pijnlijk saai, ruggegraatloos en duf aanvoelen. Toppunt hiervan is het beeld uit de coda van de film van onze twee All American hotshots die met een biertje in de hand onder de wapperende Stars & Stripes staan te pronken. Misschien dat we met de recente Bond-reboot en het existentiële geweld uit de Bourne-trilogie wel wat verwend zijn geraakt maar een beetje meer frisheid en wat minder conservativisme en propaganda had geen kwaad gekund. Als Renner de filmfranchise zou overnemen van Cruise, zoals gefluisterd in Hollywoodgangen, mag hij gerust wat van zijn ernst laten vallen. 

Is Ghost Protocol dan echt slecht? Eigenlijk hoeft u zich daar geen zier van aan te trekken! Want zo dun als de plot en de pathos uitgesmeerd zijn zo rijkelijk wordt u getrakteerd op hersenloze actie, hersenloze actie en hersenloze actie. De alom bejubbelde heist van het Burj Khalifa lijkt bij momenten op een duur reclamespotje van de Dubaiaanse toeristendienst maar is op de keper genomen wel ongelofelijk spectaculair. Verder flitsen er nog neonverlichte wagens, vliegende agenten en een zandstorm voorbij. Allemaal best spannend maar tegelijk ook déjà vu en daarom wat saai. Gelukkig boort Bird, bij gebrek aan mooie plaatjes en psychologische diepgang, zijn lenzen dan maar in extreem diepe decolletés. En zo hoort het maar!

Brad Bird is er misschien niet helemaal in geslaagd een sterk vervolg aan de Mission: Impossible-franchise te breien maar onze voorliefde voor Amerikaans machismo heeft ie toch mooi laten heropflakkeren. Daarom: Lang leve Mission: Impossible!