The Place Beyond the Pines

In de reacties op zijn doorbraakfilm Blue Valentine werd regisseur Derek Cianfrance geroemd omwille van zijn ongecompromitteerd realistische vertelstijl en franjeloze beeldvoering. Het aanzienlijk groter budget dat hij voor The Place Beyond the Pines ter beschikking kreeg, heeft hem niet doen neigen naar een gepolijste aanpak. Dit rauwe drama heeft zijn kwaaltjes, maar voelt over het algemeen aan als één brok zinderende tragiek. Cianfrance is een talent om rekening mee te houden.

Met Ryan Gosling, Bradley Cooper en Dane DeHaan beschikt de film over een trio bijzonder interessante acteurs, waarvan vooral kan gezegd worden dat ze blijven evolueren in hun werk en hun (potentieel) posterboy-imago film na film teniet doen. In The Place Beyond the Pines zijn ze echter nauwelijks samen te zien. De prent neemt halfweg een tijdssprong van 15 jaar en waagt het zijn hoofdpersonages enkele keren brutaal te vervangen. Toch maken outlaw Luke, politieman Avery en verwarde tiener Jason deel uit van één intens kluwen van tragische gebeurtenissen.

The Place Beyond the Pines mikt hoog als het op thematiek aankomt. De personages zien hun lot bepaald worden door anderen, maar strijden niettemin tegen hun bestemming. De vaders in de film slagen er daarnaast niet in er voor hun zoons te zijn zoals ze dat zouden willen, deels omdat de ene generatie de volgende opzadelt met een emotionele erfenis. Verder zitten de mannelijke personages met intrapersoonlijke conflicten: hun voornemen een moreel bedenkelijke daad uit te voeren, druist in tegen hun natuurlijke neiging om goed te doen. Het valt de kijker dus mee sympathie voor de protagonisten te voelen.

Dat hun tragiek voelbaar is, is niet alleen te danken aan de ijzersterke cast, waarin overigens ook Eva Mendes verrassend raak acteert. Cianfrance hanteert een overdachte, maar niettemin spontaan overkomende visuele stijl die de film als Amerikaanse productie een best onconventionele sfeer meegeeft. Het dynamisch camerawerk - in enkele spectaculaire scènes zie je de camera zelfs schudden - contrasteert prachtig met de kalme waarneming van personages die aan het woord zijn. De ongeschminkte koppen van de cast, de natuurlijke sets en locaties, het gebruik van natuurlijk licht en donker, ... geven de film een groot realiteitsgehalte. Voor hetzelfde geld had men van dit boeiende verhaal een gladdere, dramatisch voorgekauwde Hollywoodproductie gemaakt.

Cianfrance vertelt niet zomaar verhalen. Hij voegt er een beschouwend laagje aan toe, laat de gebeurtenissen trillen van betekenis, creëert met bezwerende beelden en hypnotiserende scores een emotionele intensiteit zonder gevoelens uit te spelen. The Place Beyond the Pines is een hier en nu-film, ongestuurd en steunend op onvoorspelbare menselijke gedragingen. Tegelijk voelt de prent aan als een bittere herinnering, met een nostalgisch kantje zelfs.

Deze kenmerken vind je ook terug in (sommige) films van Michael Mann, Terrence Malick, David Lynch of zelfs Wong Kar-Wai Cianfrance zal misschien ooit tot op hun niveau evolueren en hoeft zich niet te schamen hun status te willen evenaren. Dat The Place... net wat te lang duurt, de personages niet elk moment consequent lijken en het verhaal eigenlijk maar net overeind blijft onder zijn eigen ambities, verhinderen niet dat dit memorabele cinema is van een veelbelovende cineast.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de