Moonrise Kingdom

Fans van Wes Anderson weten intussen al wat ze mogen verwachten van de unieke en creatieve filmmaker. Anderen weten dan weer precies waarom ze films als The Life Aquatic with Steve Zissou of The Darjeeling Limited liever links laten liggen. Met Moonrise Kingdom tapt Anderson uit het vertrouwde vaatje, zij het dat hij meer dan ooit het nostalgische, het bitterzoete en het kunstmatige combineert.

Moonrise Kingdom dient zich immers aan als een kinderlijke fantasie, een uitvergroting van jeugdige onschuld. Het is de zomer van 1965. Twee prepubers krijgen het in hun dolverliefde hoofd van huis weg te lopen. Hun thuishaven, het ingeslapen eiland New Penzance, wordt hierdoor flink opgeschrikt. Een meute goedbedoelende volwassenen en pientere scouts gaan hen achterna.

Het kunstmatige dat alle Andersonfilms kenmerkt, is deze keer in die mate aanwezig dat er van enige psychologische uitdieping of realisme eigenlijk geen sprake is. De personages zijn nog nadrukkelijker fictiefiguren, die zo uit een fantasierijk kinderboek lijken gestapt. Er gaat echter iets treffend komisch uit van de houterige oprechtheid van de volwassenen, allen schitterend vertolkt door grote namen die perfect lijken te vatten waar Anderson de lijn van het cartooneske of de camp trekt. De personages worden bovendien met zo veel precisie geschetst, dat ze toch menselijk zijn. Vooral Bruce Willis en Edward Norton zien we daarbij nieuw terrein betreden, al hadden we nooit kunnen denken Harvey Keitel in een scoutsuniform te zien.

Moonrise Kingdom moet dan ook eerder als een metaforische prent gezien worden, een emotionele verkenning van een eerste liefde en vermeend onbegrip. Anderson geeft o.a. Truffaut aan als inspiratiebron in zijn uitbeelding van deze exploratie. Dat de volwassenen een soort van boetedoening moeten ondergaan, naar het einde toe zelfs haast Bijbels weggespoeld worden, voegt nog een fijne betekenis toe aan de plot. Toch valt aan te nemen dat een doorsnee bioscoopbezoeker moeite heeft met deze symboliek en het schijnbaar gebrek aan echtheid.

De picturale stijl waarmee Anderson die grens tussen het filmische en het theatrale aftast, is een waar genot.

De doorgedreven picturale stijl waarmee Anderson die grens tussen het filmische en het theatrale aftast, is natuurlijk een waar genot, zowel visueel als muzikaal. Anderson vult het beeld iedere minuut als vanouds met heerlijke details, stuurt zijn camera op zijn typische manier door alweer knap in elkaar geknutselde kijkdoossets, laat de muziek mee de montage bepalen en creëert zo één van de meest oogstrelende films van het jaar. Op de soundtrack bepalen o.a. Françoise Hardy en de Britse componist Benjamin Britten niet alleen mee de tijdsgeest, maar ook de verteltoon.

Met Moonrise Kingdom komt Anderson misschien net niet zelfvernieuwend genoeg uit de hoek, maar weet hij zijn unieke, ambachtelijk georchestreerde stijl nog te verfijnen tot een uiterst genietbaar, herbekijkbaar pareltje.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de