Contagion

Fans van virusthrillers en verwante post-apocalyptische drama's als 28 Days Later of I am Legend, zullen misschien allesbehalve hun gading vinden bij Contagion, waarin de verspreiding van een dodelijk virus centraal staat. Regisseur Steven Soderbergh en scenarist Scott Z. Burns hebben geen enkele intentie gehad er een horrorfilm van te maken, of toch niet in de strikte zin van het woord.

Contagion is vooral een sec verteld verslag van hoe de wereld, en dan specifiek wetenschappers en beleidsmakers, omgaan met een zich razendsnel verspreidend dodelijk virus dat via eenvoudig contact wordt doorgegeven. De realistische weergave brengt met zich mee dat de toegevoegde dramatiek zeer bescheiden is en nergens geloofwaardigheid in de weg staat. Er is geen sprake van sensatie, hysterie, zelfs niet van echte, filmische spanning. Toch is Contagion een bijzonder effectieve, ijskoude procedurethriller geworden: de waarschijnlijkheid van de feiten is dan ook erg groot.

De pleiade aan sterren en grote namen die Soderbergh opvoert, blijkt misleidend: de personages zijn puur functioneel en hun lot hangt zoals in veel grote films geenszins af van de naamsbekendheid van de vertolker. Enkele onverwachte sterfgevallen moeten de kijker bij de les houden: net als in de werkelijkheid is niemand veilig voor het virus. Wanneer een van de protagonisten bij gebrek aan lijkzakken genadeloos in een massagraf wordt gedumpt, zijn koude rillingen waarschijnlijk.

Dat de plot vooral afhangt van een wetenschappelijk onderzoek, maakt de film op bepaalde momenten iets minder boeiend, hoezeer Soderbergh ons visueel ook verstrooit met zijn kleuren en opschriften. Ook de vrij willekeurige selectie van protagonisten werkt de betrokkenheid tegen. Waar de film gebruik wil maken van relaties tussen de personages, worden vooral voor de hand liggende situaties geschetst: natuurlijk wil een wetenschapper zijn eigen vrouw een inenting bezorgen tegen het virus, tegen de procedures in. En dat een vader die immuun blijkt zijn dochter binnenshuis wil houden, levert ook niet meer op dan een enigszins melig nevenplotje. Het lot van Jude Law's personage, dat als klokkenluider fungeert, interesseert ons al bij al niet echt. De kille afstandelijkheid van de film blijkt uiteindelijk evenzeer zijn sterkte als zijn zwakte. Marion Cotillard is gelukkig een meer dan degelijk actrice, want haar verhaallijn is pas helemaal ondankbaar.

Ijzingwekkende, ultrarealistische procedurethriller waarin geen enkele Hollywoodster veilig is

Met zo'n sterrencast en een boeiend basisgegeven, had Contagion in onze verwachtingen een heel andere vorm aangenomen. Het uiteindelijk resultaat - een waarheidsgetrouwe profetie en zeer atypische Hollywood-rampenfilm - blijft toch overeind.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de