50/50

Genre: Komisch drama | Duur: 1u49 | Release: 16 November 2011 | Land: VS | Regie: Jonathan Levine | Cast: Joseph Gordon-Levitt, Seth Rogen, Bryce Dallas Howard, Anna Kendrick, Anjelica Huston

We hadden nooit gedacht dat de samenstelling 'kankerkomedie' ooit een invulling zou krijgen. U waarschijnlijk evenmin. Maar kijk, het is Seth Rogen die er in slaagt om de toch wel allesbehalve grappige slepende ziekte van een grappige noot te voorzien.

We volgen de 27-jarige Adam (Gordon-Levitt) die te horen krijgt aan een bijzondere vorm van kanker te lijden. Hij is samen met de ietwat egocentrische schilderes Rachel (Dallas Howard), die zich vooral focust op de ontplooiing van haar carrière en hij is goed bevriend met de al even egoïstische Kyle (Rogen). Zijn moeder (Huston) is overdreven bezorgd, maar bedoelt het uiteraard goed. En zijn psychologe, Katherine (Kendrick), is een 24-jarige in opleiding die de knepen van het vak nog niet bepaald in de grijpgrage vingers heeft.

Ziedaar de verhoudingen van een verbazingwekkend lichte film over hoe een jonge, vitale man die nog heel zijn leven te leiden heeft, verplicht wordt de dood in de ogen te kijken en te proberen weerwerk te bieden. En dat biedt een interessante en evenwichtige combinatie van typische emotionele momenten, zoals bezoekjes bij de dokter en het aan de mama moeten vertellen, en - dankzij Rogen - een deel onderbroekenlol.

Het relaas vertedert ook omwille van het realistische, klassiek opgebouwde scenario vol onvervalste kleine momenten van het leven - de hond in huis, de vrouwelijke shampoo, de Facebook-referenties. Klassiek betekent dan ook wel dat er weinig verrassingen te verwachten vallen, maar vooral dat je nergens écht het gevoel hebt naar iets gekunsteld te zien. Het herkenbare, schijnbaar waarheidsgetrouwe en vooral zeer gerodeerde van dit op ware feiten gebaseerde verhaal doet je meeleven en lachen met Adam en de zijnen. Want uiteraard is elk beetje moeder doodsbang en hysterisch als ze hoort dat haar zoon doodziek is, uiteraard kan je lief het er moeilijk mee hebben. En verliefd worden op je behandelend psychiater/psycholoog maakt de zaken er niet eenvoudiger op.

De naturel is zowat integraal te danken aan de indrukwekkende acteurslijst. Gordon-Levitt steelt met kaalgeschoren kop de show en Rogen mag als sidekick zijn neurotische op fysieke handelingen gefocuste zelve zijn en voor de comic relief zorgen. Dallas Howard is op haar best als ze verward is en Kendrick bewijst dat haar Oscarnominatie voor Up in the Air geen toeval was. Huston ten slotte geeft op geheel onkarikaturale wijze gestalte aan de overbezorgde moeder die ook nog eens een zieke man heeft om voor te zorgen.

Conclusie: de samenstelling 'kankerkomedie' mag zich vanaf nu zonder enige twijfel in ons vocabularium nestelen. Nu is het bevreesd uitkijken naar tig copycats die menen dit precair evenwicht ook te kunnen bereiken.