Restless

Zij is terminaal ziek en wordt opgevoed door haar oudere zus omdat hun alcoholverslaafde moeder er haast niet meer toe in staat is. Hij is een in zichzelf gekeerde jongen die zijn ouders verloor in een ongeluk, kalklijnen tekent rond zijn lichaam en bevriend is met de geest van een Japanse kamikazepiloot. Ze ontmoeten elkaar tijdens de begrafenis van een kankerpatiëntje. De jongeman heeft namelijk een bizar tijdverdrijf: in plaats van feestjes of huwelijken te crashen, crasht hij begrafenissen.

Het uitgangspunt van Restless klinkt haast te absurd voor woorden en zou perfect voer zijn voor een kitscherig melodrama. Maar in handen van de eigenzinnige Gus Van Sant verandert het verhaal van Annabel en Enoch in een ingetogen en ontroerende vertelling met het hart op de juiste plaats. Een emotioneel geladen boy-meets-girl verhaal, zowel luchtig en romantisch als hartverscheurend en fatalistisch. Vooral bij gevoelige kijkers slaagt Van Sant er in de juiste snaren te raken, zonder dat het ooit overdreven melig wordt. Uiteindelijk doet hij hier weer waar hij het beste in is, namelijk de kijker een blik gunnen op een gedoemde relatie en het leven van tieners

De visuele stijl van de film is al even ingetogen als Van Sant's manier van vertellen. Net als voor zijn doodstrilogie (Gerry, Elephant, Last Days), werkte hij voor deze prent met cameraman Harris Savides, die elk beeld tot zijn maximale schoonheid drijft. Zo is de film getooid met enkele prachtige shots, bijvoorbeeld wanneer Enoch een krijtlijn om hen beiden tekent op de grond en de camera dit vanuit de hoogte waarneemt, met het nakende einde van hun relatie in het achterhoofd, of wanneer de Japanse piloot zijn liefdesbrief voorleest tegenover het beeld van een verlaten sneeuwlandschap. Deze prachtige beelden worden afgewisseld door close-ups van de twee verliefde hoofdpersonages, die een passende intieme sfeer oproepen.

Het uitgangspunt van Restless klinkt haast te absurd voor woorden en zou perfect voer zijn voor een kitscherig melodrama

Ook de muziek is het vermelden waard. De afwisseling tussen de typische Americana indie music, die ook prominent aanwezig is in Juno, en de composities van Burton's huiscomponist Danny Elfman ondersteunen moeiteloos zowel de meer luchtige als meer ontroerende scènes. Dit soort scènes staan of vallen ook meestal met goed acteerwerk, en gelukkig zetten zowel Henry Hopper (zoon van de inmiddels overleden Dennis Hopper aan wie Van Sant de film opgedragen heeft) als Mia Wasikowska hun beste beentje voor. Vooral Mia zet een haast perfecte vertolking neer, al had de rol wel wat meer diepgang kunnen gebruiken: van enige evolutie in haar gedrag is nauwelijks sprake. Het is ook spijtig dat Hopper als tegenspeler op sommige momenten net iets tekort schiet, dit vooral op momenten wanneer hij zijn emoties moet laten spreken.

Jeroen Van Rossem Helemaal (niet) akkoord? Lees de