Friends With Benefits

In Friends with Benefits kruisen de paden van Dylan (Justin Timberlake) en Jamie (Mila Kunis), twee goedmenende mensen die gedesillusioneerd zijn na foute relaties. Ze worden goeie vrienden en vervolgens ook sekspartners, zonder de obligate gevoelens en problemen. Seks is voor hen als een partijtje tennis, waarbij je nadien handen schudt en weer verdergaat met je leven. Het is de tweede noemenswaardige film van regisseur Will Gluck, na de meevaller Easy A.

Het klinkt allemaal hemeltergend clichématig en het doet wel heel hard denken aan het recente No Strings Attached, maar de film begint eigenlijk veelbelovend. De voorgekauwde, formulaïsche romantische komedies worden stevig op de korrel genomen, net als de mensen die artificiële romances voor realistisch aannemen. Het lijkt erop dat deze romcom net iets anders wordt dan de rest.

Het eerste deel van de film is dan ook zeer genietbaar. Friends with Benefits komt snel, gevat en stijlvol uit de hoek. De twee protagonisten komen samen alvast heel goed tot hun recht, Timberlake en Kunis dragen deze film werkelijk met een zeer natuurlijke chemie. De vriendschap tussen de twee is geloofwaardig en uniek, en het is vooral hun interactie die voor de humor zorgt. Op Jamie's vraag waarom ze in films nooit tonen wat er nà de big kiss komt, antwoord Dylan droogweg: "They do, it's called porn."

Ook de rest van de cast is uitstekend. Zo zien we in grote en kleine bijrollen onder meer Woody Harrelson, Patricia Clarkson, Emma Stone, en betere tv-acteurs als Nolan Gould (de fantastische knul uit Modern Family) en Bryan Greenberg (How to make it in America). Vooral de personages van Harrelson (die een homoseksuele collega van Dylan speelt) en Patricia Clarkson (als de eigenzinnige en ongepaste moeder van Jamie) zijn het zout op de patatten.

Ironisch genoeg volgt Friends With Benefits na de sterke eerste helft zélf alle clichés uit het boekje. Het lijkt echter ook bewuste ironie: tijdens een schoolvoorbeeld van een dertien-in-een-dozijn-film bekritiseert Dylan de catchy popmuziek aan de aftiteling, wat volgens hem compleet van de pot gerukt is en enkel dient om de kijker het gevoel te geven dat ze toch genoten hebben van zo’n rotfilm. Aan het einde van Friends With Benefits wordt dan exact hetzelfde nummer gebruikt. Dat illustreert dat de regisseur zich ter dege bewust is van de clichés en ze - met een knipoog - volgt. Een parodie is het ook niet, want daarvoor is het te gemeend.

Gluck toont alvast dat hij een frisse kijk heeft op het genre, maar hij is voorlopig nog niet voorbij de beperkingen ervan geraakt. Friends with Benefits is niet bijster origineel of verrassend, maar het heeft genoeg troeven om een kijkbeurt te rechtvaardigen.

Tim Vanhoorneweder Helemaal (niet) akkoord? Lees de