The Smurfs

Genre: Komedie | Duur: 1u43 | 2011 | Release: 3 Augustus 2011 | Land: VS | Regie: Raja Gosnell | Cast: Neil Patrick Harris, Jonathan Winters, Hank Azaria, Jayma Mays, Sofia Vergera, Katy Perry

Iedereen van een zekere leeftijd herinnert zich nog wel - vol vreugde - die zondagochtenden dat De Smurfen op tv te zien waren. Het begon met een vrolijk liedje (La la la la la la etc.) en een prachtig naïef voorfilmpje en je wist - zonder het al te hard te beseffen - dat de kleine blauwe wezens Gargamel en zijn gemene kat wel weer te vlug af zouden zijn.

Nu, nostalgie is een vreemd iets. Het vervormt niet alleen je herinneringen, het kan ook nieuwe ervaringen in de weg staan. Want jaren later is de herinnering ongetwijfeld beter dan de oorspronkelijke ervaring. Het is met dat gevoel dat we naar The Smurfs trekken: wetende dat het toch oh zo grappig en naïef leuk was.

Wel, het kan aan ons liggen maar wat ze bij Columbia met onze Belgische erfenis hebben gedaan, geeft je toch een beetje een wrang gevoel. Niet alleen hebben ze een volledig van de pot gerukte verhaallijn bedacht (de smurfen komen in NYC terecht), ze hebben er ook acteurs van vlees en bloed aan toegevoegd en niet al te veel moeite gedaan om naar de originele reeks te kijken.

Nu hielden de oude verhaallijnen ook niet veel steek, maar nooit verlieten de kleintjes hun eigen mystieke wereld. Ze droppen in de Big Apple is quasi heiligschennis. Wat voor enkele Amerikaanse filmbonzen een grappig uitgangspunt moge zijn, is voor de nostalgicus een doorn in het oog. Zelfs willing suspension of disbelief helpt je hier geen meter vooruit.

De cast is een vreemde verzameling: Katy Perry mag Smurfin inspreken (en doet dat nog redelijk goed), de rest van de stemmen is daarentegen maar matig geslaagd. De real-life acteurs vormen een bont allegaartje van tv-sterren: Neil Patrick Harris voorop (How I Met Your Mother), maar ook Hank Azaria (de stem achter een hele rist Simpsons-personages had zich ook hier beter beperkt tot een vocale bijdrage), Jayma Mays (Glee, Ugly Betty) en Sofía Vergara (Modern Family). En je kunt er van op aan dat ze zowat allemaal getypecast zijn, op misschien NPH na. Zijn kunde houdt de film op sommige echt zwakke schakels nog overeind. De cast zorgt er voor dat je eerder verlangt naar een medley van grappige momenten uit hun tv-verleden dan dat je wilt zien hoe het met die smurfen afloopt.

Ten laatste kunnen we enkel nog stellen dat we enorm teleurgesteld zijn door hoe de smurfen er uit zien. Hun plunje blijft gespeend van dat kraaknette wit dat we ons zo levendig herinneren - het is eerder een afgewassen grijs geworden. Hun ogen lijken zowat permanent dicht te vallen van vermoeidheid (en dat niet enkel bij Luie Smurf) en de tics die hen hun naam verlenen zijn soms wat onderbelicht. Dat staat het geëxtrapoleerde genot van het lachen met menselijke karaktertrekken wat in de weg. Ook de "uitvinding" van nieuwe smurfen is bij wijlen hallucinant. Want geef toe: die Schot heeft daar nu écht niets verloren.

Waarom dan toch zoveel woorden vuilmaken aan een film die het eigenlijk niet echt waard is? Dat heb je met nostalgie: het verdraait en vervormt je belevenis en doet rare dingen met je. Beloof jezelf bij het buitengaan dat je je kinderen de originele tv-serie koopt. Dan ga je je minder slecht voelen.