Bridesmaids

De plot schreeuwt Sex & The City (de serie dan wel te verstaan, niet de films): de ene boezemvriendin, Lillian (Rudolph), vraagt de andere, Annie (Wiig) om haar bruidsmeisje te zijn. Deze laatste aanvaardt dat met tranende ogen ondanks alle miserie in haar eigen leven en probeert de jaloezie tegenover Lilians nieuwe vriendin weg te stoppen. Dat dit leidt tot cat fights en andere boerenleute zal zeker niet verbazen.

Het gros van de film doet inderdaad zeer SATC aan. Denk aan drama, licht aangebrande humor en de eeuwige zoektocht naar geluk in de liefde. Maar het zijn de interludes en de secundaire verhaallijn die Bridesmaids het bekijken waard maken. Er is de volstrekt belachelijke, maar ongelooflijk hilarisch platvloerse scène in de bruidswinkel (het moet toch al geleden zijn van American Pie dat dit nog zo goed werkte). Maar er is vooral de verwrongen liefdesaffaire tussen Annie en een zachtaardige maar toch "stoere" flik Nathan (O'Dowd) die de film de moeite maken. Nergens verlaat de subplot al bewandelde paden, maar de verfrissende en oprechte vertolkingen doen wonderen en de humor is vaak raak.

Verfrissende vertelde en oprecht vertolkte komedie

Het feit ook dat deze verhaallijn, hoewel duidelijk belangrijker dan de hoofdlijn van het aanstormende huwelijk, in korte scènes terugkomt, is een schot in de roos. Regisseur Feig heeft een karrenvracht ervaring met tv-series (zo gevarieerd als 30 Rock, Weeds, Mad Men, Arrested Development en zelfs Freaks and Geeks) en dat verleent hem de kracht om in sneltempo details in bepaalde scènes te leggen die de film voortstuwen.

Lang leve de aangename prestaties van Wiig en O'Dowd en de soms wat snelle opvolging van sketch-achtige scènes om van Bridesmaids geen wanhopig slechte rom com te maken, maar eerder een guilty pleasure. Voor als je aan het strijken bent ofzo.

Beau Janssens Helemaal (niet) akkoord? Lees de