X-Men: First Class

Strikt genomen is X-Men: First Class geen vierde film in de X-Men reeks. Dat is enerzijds fijn, want de terugkeer naar de jonge jaren van Magneto en Professor X levert het verhaal een welgekomen opfrissing. Anderzijds zat het best snor met de X-Men-verfilmingen, dus was het even afwachten of deze nieuwe prent wel dezelfde kwaliteit zou bieden. Op de set deelde Matthew Vaughn (Kick-Ass) de lakens uit, terwijl oorspronkelijk regisseur Bryan Singer fungeerde als producent. Hun gezamenlijk resultaat is zowat de beste X-verfilming tot nog toe.

Wie de strips nog niet gelezen heeft, zal des te meer genieten van deze 'hoe het allemaal begon'. We krijgen te zien hoe de jonge Charles Xavier en Erik Lehnsherr als kind omgaan met hun uitzonderlijke krachten, maar ook hoe de twee, die later als respectievelijk Professor X en Magneto tegenover elkaar komen te staan, eerst bevriend raakten en dan toch andere idealen gaan nastreven. Ook tal van nevenpersonages krijgen ruim aandacht. Met het verhaal zit het dus wel snor, al zijn de de dialogen niet altijd van hoog niveau. Actiefans krijgen vooral in de tweede helft waar voor hun geld, maar we hebben intussen geleerd - zie ook Iron Man - dat een fatsoenlijke karakteruitwerking zo'n film altijd ten goede komt, zeker als er sprake is van een franchise. In die zin is X-Men: First Class twee keer geslaagd: we leven mee met de personages en krijgen een deugddoend spektakel geserveerd.

Dat eerste hebben we uiteraard ook aan de prachtige cast te danken. Fassbender is een waarlijk indrukwekkende Magneto. Op bepaalde momenten zie je zelfs wat van Ian McKellen in hem. McAvoy stelt nooit teleur en Kevin Bacon weet net waar de grens ligt om van zijn sadistische personage geen cartoonfiguur te maken. De jonge acteurs zijn niet ieder moment overtuigend - eerlijk gezegd hadden we van opkomende talenten als Nicholas Hoult, Jennifer Lawrence en Zoë Kravitz net iets meer verwacht - maar de interactie tussen hun personages werkt wel en zo krijg je uiteindelijk toch een effectief ensemble, waarin ook Rose Byrne, Oliver Platt en January Jones zich van hun beste kant laten zien. En in Jones' geval zijn dat zelfs àlle kanten.

Dat de film zich in de jaren 1960 afspeelt, biedt de decorbouwers enkele mooie kansen. Slechterik Shaw zien we plaatsnemen in designdecors die zo uit een oude James Bond lijken te komen. We misten enkel nog een spinnende kat op zijn schoot, maar zoals gezegd gaat de film de camp gelukkig uit de weg. Het pleit voor Vaughn dat hij de zo vaak mogelijk voor echte sets opteerde in plaats van blue screens.

Ook in de actiescènes toont Vaugh zich een vaardig filmer. De gebeurtenissen blijven overzichtelijk, de daden van de personages aannemelijk. De speciale effecten ogen prima, al lijkt Beast bij momenten toch zo uit een tekenfilm weggelopen. Zo raast de film meer dan twee uur bevredigend voort, en verlang je op het eind al meteen naar een opvolger.

De laatste jaren is men in Hollywood stilaan gaan beseffen hoe zomers entertainment er moet uitzien. Desondanks krijgen we weldra alweer een Transfomersfilm voorgeschoteld. Negeren maar en hopen op meer van dit.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de