The King's Speech

Genre: Historisch drama | Duur: 1u58 | Release: 23 Februari 2011 | Land: VS, Australië, Groot-Brittannië | Regie: Tom Hooper | Cast: Geoffrey Rush, Helena Bonham Carter, Colin Firth, Tom Wilkinson, Timothy Spall, Guy Pearce

Er zijn zo bepaalde dingen die je aan een het ideaalbeeld van een nationaliteit verbindt. Een van de leuke dingen die je je inbeeldt bij een Brit - zeker een met een opleiding - is een oratorische gave. Uitzonderingen bevestigen de regel, uiteraard. Daarbij denken we dan niet aan menig lallende Brit op een willekeurige vrijdagavond rond de tijd dat de laatste bel in een al even willekeurige pub weerklinkt, maar wel aan zij die gebukt gaan onder een spraakgebrek.

Mooi, dachten de scenaristen. Niet alleen is zo'n spraakgebrek een interessant gegeven, maar als je dat dan nog eens koppelt aan een overdonderend historisch verhaal, dan hebben we een prijsbeest vast. Zo geschiedde. The King's Speech, over koning George VI van Groot-Brittannië, kaapt al maandenlang de ene prijs na de andere weg voor de neuzen van onder andere publiekslievelingen The Social Network, Inception en True Grit. Met 12 Oscarnominaties, waaronder die voor Beste Film, Regie en Acteur, is hij dit jaar ook recordhouder.

Waarover gaat The King's Speech dan wel? Over King George VI dus die er alles aan doet om van zijn stotter te geraken. Niet enkel omwille van de persoonlijke overwinning, maar wel omwille van de noodzaak als koning om regelmatig in het openbaar te spreken. De film werkt zo op naar een climax van één wel zeer memorabele speech waar het echt niet fout mocht gaan ...

De uitgebalanceerde, zeer klassieke regie gecombineerd met een waanzinnig sterk spelende cast (Firth als koning met Bonham Carter als zijn vrouw en een zeer sterke Rush als stemcoach), ondersteund door een subtiel streepje Britse humor en een latent aanwezige - hoewel wat clichématige - soundtrack van Alexandre Desplat, zorgen voor een dijk van een prent. Al die elementen maken van The King's Speech een film waarvan je twintig jaar na datum nog steeds makkelijk zal vatten waarom het een prijsbeest was.

Het feit dat de mogelijke inhalige Oscarkandidaat net niet draait rond de speeches zelf (behalve dan die ene), maar eerder rond de overwinning van één persoon over zijn eigen gebreken, maakt van The King's Speech zo'n mooie prent en een typische Oscarfilm. Het doet je meeleven met een eigenlijk doodgewone man die probeert zijn demonen en zijn stembanden te bedwingen. Het soort film waar de zeemzoeterigheid van afdruipt, maar zonder dat het ook maar één seconde stoort.