The A-Team

Een knettergekke piloot. Een playboy pur sang. Een zwarte krachtpatser. Een sigarenrokende, hoffelijke bevelhebber. En daar bovenop: actie in kanonnen van letters. Knutselwerk voor gevorderden. De ietwat mistige begrippen ?eer? en ?rechtvaardigheid? geherwaardeerd tot sexy statements waarmee destijds elke twaalfjarige definitief zijn puberteit insurfte. Het moge duidelijk wezen: wij waren midden jaren tachtig nog geen beetje fan van de serie The A-Team.

Dat een kinderhand gauw gevuld is en de ogen van een volwassen kijker veeleisender zijn, meer geaaid dienen te worden, konden wij enkele jaren geleden zelf vaststellen toen we een van de originele afleveringen terugzagen. Wat een knullige boel! Om maar te zwijgen van de bordkartonnen acteerprestaties en de compleet van de pot gerukte plotlijnen. Nostalgie is een verraderlijk iets, meneer.

En toch waren wij voor de filmversie van de legendarische actieserie zo benieuwd als een kleuter die de nachten aftelt naar Sinterklaas. Betekent een filmversie niet altijd nog meer ontploffingen, nog mooiere vrouwen, nog meer oogverblindende actie? En zouden de nieuw gecaste acteurs de iconen uit het origineel (waarmee het tussen haakjes allemaal slecht afliep na de Blitzkrieg van de serie) kunnen doen vergeten?

Goed én slecht nieuws: jazeker, The A-Team anno 2010 is voor de bioscoopgangers die hun blockbusters graag heet geserveerd krijgen even toegankelijk als een gehandicaptentoilet. Helaas verdienen de scenaristen en de vier hoofdacteurs zowel een karrenvracht aan authentieke complimenten als een scheepslading pek en veren van iedereen die vertrouwd is met de originele serie. De makers zijn er immers in de eerste plaats heel treffend in geslaagd om dat eerherstel van vier gevallen soldaten, dat ook zo mooi in het origineel zat, heel sterk op de voorgrond te plaatsen. Refereerde The A-Team in de jaren tachtig immers niet héél gulzig aan Sylvester Stallone zijn onovertrefbare First Blood (over de kille ontvangst van een Vietnamveteraan)? En hebben de scenaristen ook niet zeer slim deze keer het strijdtoneel van Vietnam naar het actuelere Irak verplaatst? En schetsen de makers in de uitgebreide proloog niet haarfijn hoe goed geolied het A-Team functioneert in het leger? Dat heel de film, toch het eerste half uur, oogt als een uit de hand gelopen reclamespot voor het Amerikaanse leger moet u er maar voor lief bijnemen; geloof ons vrij: u hebt die uitgebreide expositie nodig om het eerherstel dat het A-Team de rest van de film doet voortjakkeren, beter te begrijpen.

Tot zover het goede nieuws. Want bij de invulling van de vier iconische hoofdpersonages vliegen acteurs en scenaristen van de film toch een beetje uit de bocht. Zo is Face van een notoire rokkenjager, iemand die meer charme in zijn linkerpink heeft dan Playboy-baas Hugh Hefner op zijn hele landgoed, geruisloos veranderd in?Tja, waarin eigenlijk? Een complex personage dat heel de film door verliefd blijft op ?heiligschennis!- slechts één vrouw en niet langer zijn gladde smoel gebruikt om doorheen de vele explosies en achtervolgingen te rennen. Je kunt echter geen lood in goud veranderen: je kan The A-Team anders gezegd nooit promoveren tot eersteklas Shakespeare. Ook met de acteerprestaties van Liam Neeson als aanvoerder Hannibal hadden we de grootste moeite. Hij slaagt er maar niet in de geweldige stijl en grandeur van de betreurde George Peppard ?destijds de enige klasse-acteur uit het origineel- te doen vergeten. De acteurs die B.A. en vooral de knettergekke Murdock neerpoten doen hun werk tenslotte naar behoren, maar slagen er niet in het laken naar zich toe te trekken.

Maar ach, wat zitten we te muggenziften over acteurs als de echte hoofdrol weggelegd is voor knetterende, lillende, onversneden actie? Het is daar dat The A-Team op een zeer primair niveau uw escapisme-klier midden in de roos raakt. Met een tank uit een vliegtuig springen? Moet kunnen. Een helicopter in volle vlucht even stilleggen om hittezoekende raketten af te weren? Laat maar komen. Bovendien is het scenario ondanks de eerder aangehaalde mankementen toch slim genoeg om nog enkele lijken uit de kast te laten vallen. The A-Team anno 2010 is de eerste ultieme popcornfilm van de zomer, topentertainment waarbij u toch nog een (klein) deeltje van uw hersenen moet aanspreken. Voor hen die opgroeiden met het origineel zal het soms even slikken zijn, of hoe we al eerder schreven: nostalgie is een verraderlijk iets.

Filip Hermans Helemaal (niet) akkoord? Lees de