Gainsbourg (Vie Héroïque)

Niemand belichaamt La Douce France meer dan Serge Gainsbourg. De man ? sigaret in de ene hand, piano aan de andere ? hielp niet alleen een stereotiep scheppen van de navelstarende Franse artiest, hij was vooral een te bewonderen kunstenaar. Geboren als Lucien Ginsbourg, schreef en zong Gainsbourg niet alleen, hij was ook een virtuoze pianist en een begaafd schilder, die bovendien niet bang was om af en toe een grote bek op te zetten. Dat, en zijn stormachtige romances met enkele belles, leverden na zijn dood in 1991 een rijke bron van materiaal op.

Striptekenaar Joann Sfar was de eerste die aandurfde en erin slaagde om er een langspeelfilm van te maken. Hij had zelfs het lef de rol van Serge aanvankelijk te laten spelen door diens dochter Charlotte. Zij stemde in, bereidde zich voor maanden voor, maar liet de rol uiteindelijk los wegens te emotioneel. Sfar vond daarna Eric Elmosnino. Die speelt zijn personage met kleine gewoontes en typische houdingen, eigen intonaties en blikken. Zo maakt hij van Serge Gainsbourg een mens, zonder iets af te doen van zijn genialiteit.

Sfar maakt met zijn ster geen traditionele biopic. We krijgen geen overzicht van de belangrijkste feiten uit Gainsbourgs leven; meer zelfs, sommige als objectief belangrijk beschouwde gebeurtenissen (kinderen, platencontract,?) worden gewoonweg overgeslagen. Sfar vertrok van de idee om Gainsbourgs leven aan de hand van diens leugens te vertellen, eerder dan aan de hand van de waarheden. Op die manier krijgen we een verhaal dat rekening houdt met een poëtische realiteit.

Die aanpak zorgt voor een tegelijk intieme als afstandelijke kijkervaring. Enerzijds delen we een interne blik van Gainsbourg, anderzijds krijgen we soms weinig context. Sfar koos echter niet radicaal voor een poëtische invalshoek, maar blijft hangen ergens tussen het informatieve en atmosferische. Dit is geen Walk the Line die ? op fantastische manier ? binnen het formaat van de biopic blijft, maar ook geen I?m not there, waarin een levensverhaal op een onrechtstreekse en versplinterde manier verteld wordt. Desalniettemin luisterden we achteraf met hernieuwde oren naar Gainsbourgs albums.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de