The Wolfman

Met The Wolfman wil regisseur Joe Johnston ons een hernieuwde kennismaking bieden met de ouderwetse monsterfilm die destijds sterren maakte van acteurs als Boris Karloff, Bela Lugosi en Christopher Lee. De vraag is of de hedendaagse filmliefhebber nog zit te wachten op de horror van vroeger.

Vormelijk is Johnston er alleszins in geslaagd de sfeer van de jaren 1890 weer te geven, tenminste, zoals we die kennen uit de typische horrorfilms uit de jaren '30 tot '50. Donkere kasteelgangen met spinnenwebben, verlicht met een enkel kaarsje, duistere bossen met takken als akelige grijparmen, ruïnes en moerassen, ... weet hij met uitgekiende belichting en efficiënte kadrering te vatten. Danny Elfman recycleert er Wojciech Kilar's creepy score uit Coppola's Dracula bij, met effect.

In een tijd waarin elektriciteit nog niet overal beschikbaar was, moderne psychologie nog in de kinderschoenen stond en zigeunerlegendes nog leefden, kan het bijgeloof van de onwetende burger nog welig tieren. In het Britse dorpje Blackmoor neemt men dus gretig aan dat bij volle maan een bloeddorstig monster rondwaart. Lawrence Talbot keert terug naar zijn ouderlijk huis wanneer zijn broer één van de slachtoffers blijkt te zijn. De jacht op de weerwolf kan beginnen.

Het is jammer dat Johnston, zelfs met behulp van doorwinterde scenaristen als Andrew Kevin Walker en David Self, er verder echter niet in slaagt deze weerwolvenfilm echt te laten leven. Zo is de klassieke hervertelling bij momenten wat mak, ondanks enkele bijzondere spannende achtervolgingen en heel wat gruwelijke slachtpartijen. Het staat een echt intense beleving wat in de weg, al is dit lang geen vervelende film. De acteurs zijn meer dan degelijk - de droefheid in de ogen van Del Toro werkt en Hopkins toont zich nog eens van zijn meest geëngageerde kant - maar hun personages dienen enkel de plot zonder er echt vat op te hebben. Het toont aan dat deze film uiteindelijk wat hol is en een eigen stem mist.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de