Villa Amalia

In 2006 schreef de Franse auteur Pascal Quignard Villa Amalia. Deze roman over een crisisperiode in het leven van de componiste Ann Hidden werd goed onthaald in de literaire pers. Net zoals in het boek vangt de gelijknamige film van de Franse regisseur Benoit Jacquot aan met de scène waarin de veertiger Ann (Isabelle Huppert) haar vriend Thomas (de schrijver-cineast Xavier Beauvois) volgt naar het huis van zijn minnares. Tijdens het bespieden wordt ze echter betrapt door een oude jeugdvriend (Jean-Hugues Anglade). Ann vliegt hem na een koele ontvangst in de armen en keert daarna huiswaarts. Daar deelt ze Thomas zonder veel emotie of uitleg mee dat ze uit elkaar gaan.

Regisseur Jacquot geeft vervolgens met mondjesmaat prijs hoe Ann haar leven drastisch omgooit. De camera zit actrice Isabelle Huppert dicht op de huid. Op aangeven van de regisseur speelt ze een vrouw die het achterste van haar tong op geen enkel moment toont. Daardoor geeft de verfilming van Villa Amalia een erg afstandelijke indruk. Naar eigen zeggen heeft de regisseur niet gefocust op de psychologie van het hoofdpersonage, maar op haar handelingen en de sporadische contacten die ze er al dan niet toevallig op nahoudt. Zo wordt de kijker uitgenodigd om Anns handelingen nieuwsgierig te blijven volgen. Toch is het gebrek aan dialoog met momenten storend en blijft het ritme van de film traag.

Wie wil weten hoe men nauwgezet zijn identiteit en activiteiten in het ene land kan verzaken om elders een ander leven op te bouwen, krijgt in Villa Amalia een indringend voorbeeld. Geleidelijk aan drijft Ann weg van haar oude leven. De talrijke scènes in het water symboliseren dit en vormen daardoor een meerwaarde in vergelijking met de roman. Een aantal van de ontmoetingen in Quignards boek worden weggelaten om de focus op het hoofdpersonage en de vlucht voor haar gevoelens te behouden. Dat was een goede keuze van de regisseur.

Op de acteerprestaties is weinig aan te merken. Ook het camerawerk is een streling voor het oog, met dank ook aan het druilerige Parijs en het mooie eiland Ischia in de Baai van Napels. De oude Italiaanse villa die Anns nieuwe thuis wordt, roept echter niet de verhoopte vakantiestemming op want die gaat aan het hoofdpersonage voorbij. Doordat de regisseur ervoor kiest om haar gevoelens niet te verwoorden, grijpt wat er met haar gebeurt minder aan. Wel slaagt Benoit Jacquot daardoor, en dankzij de instrumentale muziekscore van Bruno Coulais, erin om een zeer bevreemdende sfeer te scheppen.

Vera Bras Helemaal (niet) akkoord? Lees de