The Curious Case of Benjamin Button

Met dertien Oscarnominaties achter zijn naam is The Curious Case of Benjamin Button de grote favoriet voor Hollywoodgoud van 2009. Het was niet meteen wat we verwachtten van de nieuwe film van David Fincher, de regisseur van klassethrillers als Alien 3, Seven, The Game, Panic Room en Zodiac.

Een jongen wordt geboren. Hij heeft een taaie, verrimpelde huid, slecht zicht en versleten organen. De baby wordt door zijn verschrikte vader achtergelaten bij Queenie, een zwarte verzorgster in een bejaardenhome. Daar groeit Benjamin op, maar, zoals de titel laat raden, is er iets vreemds aan de hand. Benjamin lijkt immers jonger te worden met de jaren, vitaler, sterker. Op jonge leeftijd, als dwergbejaarde, ontmoet Benjamin (een ietwat vlakke vertolking van Brad Pitt) Daisy, een even jong meisje, dat daarna voor een leven als danseres kiest. Met haar heeft Benjamin een levenslange verhouding, met een kruispunt in het midden.

Dat Fincher na vijf thrillers zin had in iets anders, kunnen we wel begrijpen. Dat hij echter een film als deze zou maken, verbaast ons. De lange spanningsbogen, eigen aan zijn vorige films, vervangt hij hier door een overkoepelende larger-than-life romantiek. De film doet meer dan eens aan The Notebook en Titanic denken: de flashbacks van een vrouw op het einde van haar leven, het thema van de liefde en het loslaten ervan, en het pro-life optimisme. De film is Amerikaanser dan zijn originele uitgangspunt doet vermoeden. Meer nog, The Curious Case of Benjamin Button is een zeer traditioneel opgebouwde en geregisseerde tearjerker: de gebeurtenissen zijn dramatisch, de voice over geeft grootse levenslessen mee en ook in beeld en geluid vullen de in-your-face-emoties het scherm.

Een verrassend emotionele en romantische Fincherfilm

Baz Luhrmann deed iets gelijkaardigs met zijn epos Australia, maar liet de grens met de parodie half open; Fincher volgt de regeltjes onberispelijk. We vergeven hem echter die schaamteloosheid, misschien wel omdat het uitgangspunt niet louter een gimmick is, maar de hele film blijft werken. Niet enkel is het bijzonder te zien hoe de combinatie van make-up, belichting en speciale effecten acteurs ouder en (vooral) jonger maken, ook de implicatie van het uitgangspunt in de romance is intrigerend - hoe twee mensen elkaar op een bepaald punt in omgekeerde tijd ontmoeten, om even later afscheid te nemen.

Zoals bij elke kijkervaring, speelt de verwachting een niet te onderschatten rol en dat geldt voor deze film meer dan ooit. Verwacht zeker geen Fincherthriller, en zelfs geen bijtende satire op de autoriteit van de jeugd of een ambigu, hard liefdesverhaal. De kijker wordt in een poel van Amerikaanse liefde en emo-muziek gegooid, maar soms is het niet minder dan leuk daar in te verdrinken.

Bert Lesaffer Helemaal (niet) akkoord? Lees de